Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Side 24

22
því, sem gert liafi verið; enn bezt skilst þeim það,
ef það er sett i samband við eitthvert atvik í lífinu,
sem maðr helzt segir um: Það vildi eg, að eg hefði
aldrei gert þetta.
Það ætti ekki að þurfa að taka það fram, að
fræðarinn verðr alvarlega að varast það að koma
þannig sjálfr fram, eða haga spurningum svo, að
það geti orðið til þess að börnunum stökkvi bros.
Við það missir umtalsefnið alla helgi sína í þeirra
augum, að minnsta kosti um stund.
Sjálfsagt er, að fræðarinn segi börnunum einnig
utan spurninga allt það, sem getr orðið efninu til
skýringar, og tali um það við börnin. Er þá rétt
að liann spyrji þau útúr því á eptir, til þess að
hann geti vitað, hvort þau taka eftir þvi, sem hann
segir þeim.
Flestir prestar og barnafræðendr hér á landi
munu spyrja eitt og eitt barn í einu. Sumir barna-
fræðendr eru á því, að spyrja þau heldr öll í einu,
og iáta hvert svara sem getr. Enn líklegast erþað
réttasta f því efni, að binda sig hvorugu fast, þann-
ig, að spyrja að jafnaði eitt og eitt, enn stundum
allan hópinn, eða þá eitt og eitt barn úr honum að
einstökum spurningum. Það venr börnin við að taka
eftir og hafa hugann við það, sem um er verið að
tala. Svo gerir það líka spurningatímana að eins-
konar lifanda samtali, enn það eiga þeir vafalaust
að vera.
V.
Eg liefi áðr tekið það fram, hvé ónógt og ófull-
nægjandi dogmatiska kerfið sé til þess, að hafa það
að undirstöðu fyrir barnafræðslu, og sýnt það, að