Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Qupperneq 31

29
■of stórt stökk tekið, þegar tekið er tillit til þroska
barnanna. Þau þroskast ekki mikið fljótara andlega
•enn líkamlega, og fyrir því er það þeim ofætlun 1.
■að hugsa um hugsunarraunir vísindamanna, og 2.
■að læra þær stafrétt utanbókar af bökinni, jafnvel
■áðr en þau geta stautað eina línu viðstöðulaust. Þá
■eru sögur, viðburdir, aðalumhugsunarefni þeirra af
því er bóklega mentun snertir. »Segðu mér sögu«,
■er ekki það sjaldnasta, sem maðr heyrir þau biðja
um, heldr hjá mörgum börnum það tíðasta. Þau
:geta líka fljótt áttað sig á sögum, og læra þær fljótt,
■ef þær eru laglega sagðar. Það er því enginn vafi
•á því, að biflíusagan verðr að koma á milli lestrsins
•og kversins í mentunarframför barnanna.
Þó að börnunum liafi verið kent bænir og vers
á fyrstu árum, getr það ekki heitið veruleg fræðsla
fyrri, enn þau fara að læra kristindóminn á bók,að
minsta kosti eins og hér á landi hagar. Það ætti
-að kenna þeim bifliusögurnar nokkuð líkt og kverið,
láta þau læra þær utanbókar, eða svo, að þau geti
;sagt frá þeim reiprennandi, án þess þó að rígbinda
íþau við hvert orð. Það eru vandræði, þegar börn
(þurfa að læra slíkt orðrétt, og þarf það aldrei að
vera við greind og gáfuð börn, enn við skilnings-
laus börn og tornæm verðr varla öðruvísi að farið.
'Til þessa biflusögunáms vildi eg verja allt að tveim
■árum, eða jafnvel fult það. Ætti börnin á þeim tíma
að hafa numið þær nokkurn veginn, og skilið efni
■þeirra. Með þessa kunnáttu, bifliusöguna eina, ætti
ibörnin að koma til spurninga eins og önnur börn,
■og láta prestinn hlýða sér yfir þær og spyrja sig út
úr þeim. Gæti þau þannig fengið alla helztu höfuð-