Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Qupperneq 46

44
sje aðferðin kölluð samlagning. Nú lætur kennar-
inn barnið taka tvo hiuti, og aptur tvo hluti, og enn
aptur tvo hluti. Kennarinn spyr svo barnið, hvað>
það haíi nú opt tekið tvo hluti. Barnið svarar —
»þrisvar« eða »þrisvar sinnum«. Þvínæster barnið'
spurt, hvað margir sjeu þrisvar sinnum tveir. Barn-
ið sjer, hvað það hefur tekið marga hluti, og svarar,.
að »þrisvar sinnum tveir sjeu sex». Nú er barninu;
sagt, að þegar sama talan sje tekin tvisvar sinnum
eða optar, og sameinuð í eina tölu, sje aðferðin köll-
uð margföldun. A sama hátt lærir barnið, að marg-
földun er að eins samiagning, að til dæmis 2X2 er
það sama sem 2-}-2-f-2, og að í margföldun sje allt af
sömu tölunni bætt við sjálfa sig. Á likan hátt er
barninu kennt að draga frá og deila, nema hvað
aðferðinni er auðvitað liagað eptir því, hvað kennt er*
Skrift er byrjað að kenna þannig, að barnið
lærir að mynda fyrst einföldustu drættina, sem staf-
irnir standa saman af, en byrjar ekki á stöfunum,
sjálfum. Eptir nokkurar æflngar í þessu er það látið
sameina drættina, eða látið mynda tvo eða fleiri
drætti, án þess að taka pennann upp, og svo er það
látið mynda staflna sjálfa; fyrst hina auðveldustu,
til dæmis i, u, n, m, o. s. frv. Kennarar gefa sjald-
an forskriftir sjálfir, heldur læra börnin að skrifa,
á forskriptarbækur, sem til þess eru gefnar út.
Þetta er sett hjer sem sýnishorn af kennsluað-
ferð þeirri, sem brúkuð er í skólum hjer, við börn
sem eru að byrja. Auðvitað hagar kennarinn að-
ferð sinni eptir skilningsþroska nemendans. Höfuð-
atriðið er að láta barnið skilja til fulls, allt sem það
nemur.
Að þessum skólum eiga börn frían aðgang, frá