Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Qupperneq 72

70
og gjöra það auðvelt, svo að það verði ekki
kvíðvænlegt fyrir nemendur.
3. Náttúran leiðir stórt trje út af litlu frœi. Iíver
námsgrein skyldi sett fram í sem stytztum og
ákveðnustum reglum, liver regla með sem fæst-
um og skýrustum orðum.
4. Náttúran heldur frá hinu Ijettara til liins þyngra.
Þannig lærir fuglinn að fljúga, og hver iðnaðar-
maður störf sín. Þegar dæmi eru gefin, þá má
eigi velja þau úr fjarlægð eða af ókunnum hlut-
um, heldur úr daglegu lífi. Fyrst skyldi æfa
skilningarvitin, síðan minni, hugmyndaafl og
skilning.
5. Náttúran ofhleður ékM, en lœtur sjer nœgja með
litið. Hún heimtar ekki tvo unga úr einu eggi.
Barnið ruglast, ef því er kennt margt í einu
eða hvað á eptir öðru. Svo fer, ef mjög marg-
ar námsgreinar eru kenndar fyrsta skólaárið,
eða of margar óskildar greinar sama daginn.
6. Náttúran hefir engan asa á sjer; hún fer hœgt
að. Börnin eiga ekki að vinna meira en fjóra
tíma á dag í skólanum, og aðra fjóra heima.
Aðalatriðin ein skal leggja á minni þeirra. Öllu
skal hagað eptir skilningnum, en hann vex með
aldrinum og eptir því sem meira er numið.
7. Náttúran lcnýr elckert áfram fremur en þroski
þess leyfir. Móðirin hrindir ekki unganum út úr
hreiðrinu, til þess að fá hann til að fljúga þess
fyr. Menn eiga ekki heldur að leggja annað
fyrir unglinga en aldur og þroski leyfir, nje láta
þá festa í minni það, sem þeir hafa ekki skilið;
ekki heldur láta þá vinna annað en það, sem.