Morgunn - 01.06.1947, Blaðsíða 35

MORGUNN
29
falli okkur í skaut? Persónulega hefi ég tilhneigingu til að
ætla, að engin tilviljun sé yfirleitt til.
Ennþá einkennilegra atvik kom fyrir mig einhverju
sinni, þegar ég stóð á gangpalli á járnbrautarstöð einni og
beið eftir lestinni.
Ég var ein míns liðs og var að ganga þarna fram og
aftur, þegar ég sá með sálrænni sjón minni miðaldra
mann, sem kom og slóst í för með mér á göngu minni eftir
pallinum. Ég sá hann mjög greinilega og vel. Hann var
meðalmaður að hæð, vel vaxinn, klæddur í létt föt úr
ullarefni. Höfuð hans var stórt og þreklegt og andlits-
drættirnir ákveðnir. Hárið var að byrja að grána og lítið
eitt hrokkið. Hann var sólbrenndur í andliti og augun grá.
Ég fann það á mér, að hann væri austrænn maður. Við
héldum uppi viðræðum í nokkrar mínútur og þær voru um
ákveðið efni. Hann virtist vera kominn til að færa mér
ákveðin skilaboð. Hann sagðist vera að fara til Austur-
landa en mundu koma aftur til mín eftir langan tíma.
Þetta rættist tveim árum síðar. Þá sá ég hann greinilega
heima hjá mér. Þá sagði hann mér, að hann mundi koma
einu sinni enn, en það yrði sennilega í síðasta sinn. Hann
hélt orð sín eins og fyrr, en þegar ég sá hann í þriðja sinn,
var það aðeins í svip. Ég hafði enga hugmynd um nafn
hans né heldur nafnið á landinu, sem hann kom frá, og
yfirleitt veit ég ekkert um hann með eðlilegu móti. Samt
átti ég við hann mjög náið tal, þegar ég sá hann í fyrsta
sinn, og ég fann, að við skildum hvort annað.
1 öll skiptin, er hann kom til mín, fékk ég það inn í vit-
und mína, að hann væri miklum störfum hlaðinn, sem
hann hefði horfið frá aðeins um stund. Og ævinlega var
þessi ákveðni austurlenzki andblær með honum, ég skynj-
aði lit hans, gat því sem næst fundið hitann. Mér var ljóst,
að hann var að heiman, meðan hann var hér á Vestur-
löndum.
Ég hefi mörgum sinnum séð þá, sem yfir landamærin