Morgunn - 01.06.1947, Blaðsíða 40

34
MORGUNN
„ . . . Nú er ég komin að einni forspá, sem ekki kom fram
fyrr en eftir hálft sjöunda ár. Ég er þakklát fyrir það, að
aðilarnir hafa gefið mér leyfi til að birta þessa frásögn
af áhuga fyrir málinu, ef það gæti orðið einhverjum til
gagns. Sagan sýnir, hve mikla hjálp við getum fengið
frá þeim, sem komnir eru inn í hina æðri tilveru. Ég þarf
ekki að taka það fram, að öll nöfnin, sem notuð eru, eru
duinefni.
Ungur læknanemi, sem virtist eiga glæsilega framtíð
fyrir höndum, andaðist áður en hann lyki námi. Foreldrar
hans og systur höfðu gert sér glæsilegar vonir um framtíð
hans, og þvi var sorg þeirra mikil, þegar þær virtust að
engu orðnar. Ákaflega rík samheldni var í fjölskyldunni,
og sonurinn, Georg, var miðdepillinn, þótt ungur væri
var hann forystumaður í hópnum. Hann hafði lagt ráðin
á um framtíð systra sinna og beið þeirrar stundar, að
hann gæti veitt þeim efnalega hjálp. Faðir þeirra var af-
burða vinsæll læknir, hann starfaði í fátækrahverfi stór-
borgar einnar, þar sem hann fórnaði tíma sínum og orku
í starfið fyrir fátæklingana. Georg fórnaði einnig öllum
þeim tíma, sem hann gat misst frá námi sínu. Foreldr-
arnir voru teknir að eldast, Georg var einkasonur þeirra
á lífi.
Skömmu eftir andlát sitt gerði hann, öllum á óvart, til-
raun til þess heima hjá ættingjunum, að láta þá verða
vara návistar sinnar, og það tókst svo vel, að þeir bæði
heyrðu hann og sáu. Þá var það að elzta systirin, Margaret,
skrifaði alkunnum vísindamanni, sem kunnur er að því,
að hafa áhuga fyrir þessum málum, og skýrði honum
frá því, sem við hafði borið heima hjá þeim og bað hann
um útskýringu og leiðbeiningar.
Vísindamaðurinn setti þetta fólk í samband við mig,
en það varð upphaf þess, að samband hófst milli Georgs
og ættingja hans og að mjög nánar orðsendingar fóru milli
þeirra, fyrir mitt tilstilli, árum saman, Hann hélt áfram