Morgunn - 01.06.1947, Blaðsíða 53

MORGUNN
47
próf. Þórður Sveinsson fyrirlestur um sálfarir. Eitt með
öðru, sem hann sagði á þeim fundi, var, að i hvert skipti,
sem sálin yfirgæfi líkamann í lifanda lífi, sæti undirvitund
mannsins hjá líkamanum og sæi um að engin truflun ætti
sér stað.
Þessi „sálför“ mín hefir ekki tekið langan tíma, líklega
ekki nema rétt á meðan að sambýliskona mín hefir verið
að hella kaffinu í bollann. Hafi þetta verið undirvitund
mín, sem aðvaraði mig, þá hefir henni þótt mikið liggja við,
því æði hart var kippt í mig, þegar ég var staddur í Kirkju-
stræti.
II.
Eitt kvöld, seinna hluta ágústmánaðar 1926, lá ég í
rúmi mínu, ég bjó þá á Skólavörðustíg 31. Frú Margrét
Olsen var þá látin, en hún bjó þar til dauðadags, eftir að
hún fluttist frá Stórólfshvoli. Ibúðina tók ég á leigu af
fósturdóttur hennar. Sonur minn, sem þá var tæpra 14
ára, svaf hjá mér í rúminu, en dóttir mín, jafnaldra hans,
svaf í bedda við rúmið og var höfðalag hennar við höfða-
lag mitt og mynduðu rúmið og beddinn rétt horn. Þegar
ég var háttaður, tók ég nýútkomið hefti af Prestafélags-
ritinu og fór að lesa æfiminningu Helga sál. Hálfdánar-
sonar. Þegar ég hafði lesið litla stund, lagði ég bókina frá
mér og hugðist fara að sofa. Eftir litla stund verð ég þess
var, að það er eins og fari um mig sterkur rafmagnsstraum-
ur, og eins og ég kippist saman í hnút. Ég veit ekki fyrr
til en ég er komin á fleygiferð, eitthvað út í geiminn. Mér
fannst óhugnanlegt myrkur umlykja mig, en þá varð ég
var við, að ég var ekki einn á ferð. Ég var öruggur, það
var einhver með mér, en ekki gat ég greint þá veru, ég vissi
af henni en sá hana ekki, aðallega vegna myrkursins.
Hún stjómaði för minni allri, og ég varð að hlýða henni
skilyrðislaust. Ekkert talaði hún við mig, en ég fann vilja
hennar. Þegar að ég hafði farið, að mér fannst, óraleið,