Morgunn - 01.06.1947, Blaðsíða 29

MORGUNN
23
Var það hugsanlegt, að um leið og listamaðurinn var
að leika á hljóðfærið, væri hugur hans að leita til þessa
gamla bæjar og þessarar gömlu dómkirkju til þess að heyra
ómana frá orgelinu? Hafði hann átt heima þar, sem hann
gat heyrt óminn frá dómkirkjuklukkunum? Var honum
á þessari stundu í huga endurminningin frá bernsku hans
og æsku? Því, sjá, eitt augnablik, meðan hann lék, um-
myndaðist andlit hans, bak hans varð beint, hann varð eins
og æskumaður ásýndum.
Létt hönd snart öxl hans sem snöggvast, og andamynd
af roskinni, svartklæddri konu beygði sig lítið eitt niður
að honum. Hann var að leika sónötu, sem þeim hafði áreið-
anlega báðum verið kær, og minnti hana á vordaga snill-
ingsins, sem hún hafði elskað í æsku hans. Hendur þeirra
og fingur voru alveg eins, og mér fannst sem hún mundi hafa
dvalið marga stund við að búa til fínustu knipplinga, því
að einnig hún hafði verið gædd sköpunargáfu listamanns-
ins. Samband móður og sonar sýndist vera óvenjulega
sterkt, og mér virtist saknaðarkennd einstæðingsskapar
og fjarlægðar frá því, sem hann unni, gagntaka hann
þessa stund.“
Þá lýsir höf. því sem fyrir hana bar einhverju sinni
í leikhúsi, og hún segir þannig frá:
,,Ég sat í stúku í fullu stóru leikhúsi, og það var verið að
leika vinsælt leikrit. Ég þekkti einn af leikurunum, en um
sögu hans og æviferil var mér gersamlega ókunnugt. . . .
Auk leikendanna sá ég öðru hvoru á leiksviðinu unga
konu. Hún fylgdi eftir leik leikendanna með mikilli athygli
og áhuga.Hún var gædd mjög miklum yndisþokka, og þegar
ég sagði leikaranum, sem ég þekkti, frá þessu síðar um
kvöldið, fékk það mjög á hann. Hann sagði mér, að þessi
kona hefði verið leikstjóri þeirra og að allur flokkurinn
hefði elskað hana. Hún hefði verið við leikhúsið meðan
kraftar hennar entust, en þegar hér var komið var hún
nýdáin, eftir langvarandi veikindi.