Morgunn - 01.06.1947, Blaðsíða 48

42
MORGUNN
Það var eins og hr. Parish væri í hverju tilfelli bent á
sjúka staðinn á líkama hinna veiku, hreyfingar hans voru
eins og honum væri stjórnað af annarri veru. Blátt ljós
streymdi út frá fingrum hans og höndum, þegar hann snerti
sjúklingana þar, sem sjúkdómur þeirra var. Þá skynjaði
ég stundum eðli og ástand sjókdómsins jafnhliða. Enda þótt
augu hans væru lokuð, var eins og hann sæi í gegn um
lokuð augnalokin. En þá hefir hann sennilega ekki séð
með líkamsaugunum. Það var dásamlegt að sjá hendur
hans, þegar hann var að lækna. Kraftur og blessun streymdi
út frá þeim. Allt andrúmsloftið í helgidóminum var þrungið
friði og mikilli andlegri orku.
Mig langar til að segja frá annarri lækningaguðsþjónustu,
sem annar lækningamaður framkvæmdi.
Fáum mínútum áður en guðsþjónustan hófst, kom lækn-
ingamaðurinn inn í kirkjuna og gekk að altarinu í hlið-
arkapellunni, þar sem hann kraup um stund. Þeir, sem
komu til að fá lækningu, komu fram úr kirkjunni og krupu
við gráturnar, en lækningamaðurinn lagði hendur yfir
hvern einstakan og talaði til hans nokkur orð, sem ég
heyrði ekki. Einkennilegt var það við þá handayfirlagningu,
að áður en hann hafði lagt hendur sínar yfir hvern sjúkl-
ing, komu tvær aðrar hendur, sterkar, þróttmiklar og
breiðar yfir sjúklinginn og veittu blessun og lækning á
undan lækningamanninum.
Að ofan streymdu marglitar ljóssúlur niður yfir fólkið,
sem þarna var komið saman, og stefndi ein súla á höfuð
hvers um sig.
Mig langar til að ljúlca þessum kafla með því að segja
frá reynslu, sem ég varð fyrir árið 1943.
Ég vaknaði einhverju sinni um nótt og „sá“ þá með
hinu innra auga munk standa í dyrainnganginum að her-
bergi því, sem ég svaf í ásamt vinkonu minni. Hann var
klæddur hvitum kufli og hafði belti um sig og ilskó á
fótum. Hann var maður stór vexti, en hreyfingar hans