Morgunn - 01.12.1951, Side 41

MORGUNN
123
um tilveruna, sem ég hafði gert mér áður. Þá tókst mér
að draga hulu yfir þetta undarlega miðnæturatvik, og ég
fann ýmsar leiðir til að skýra þetta atvik eftir geðþótta
mínum. Ég sannfærði sjálfa mig um, að þessi nætursýn
hefði orsakazt af slæmri meltingu, sorg minni, hinni sí-
lifandi minningu, sem ég bar um vin minn, eða þá af ein-
hverjum leyndum ótta um andlega velferð mína í fram-
tíðinni, eða af einhverju öðru. Og að lokum fann ég aft-
ur fullkomna hvíld í hinni fyrri trú minni á, að ekkert
væri til eftir dauðann.
Nú leið ein vika, og aftur vaknaði ég um miðja nótt
við það, að vinur minn stóð brosandi hjá mér. Nú var
þetta enginn skuggi eða óljós svipur. Þetta var hann sjálf-
ur, ljómandi og áþreifanlegur.
Ég kallaði: ,,Ég veit, að það er ekki annað en ímynd-
un, að ég sjái þig. Auðvitað er það ímyndun, því að ég
veit, að það er ekkert til og getur ekkert verið til eftir
dauðann.“
„Yndið mitt,“ svaraði hann, „það er vegna þess að þú
hugsar svona, að ég er kominn aftur, til þess að sannfæra
þig um að ég lifi. Mig langar svo til að þú getir síðar
komið hingað til mín, en ef þú sannfærist ekki, verður
að líða langur tími þangað til við getum aftur verið
saman.“
„Hvernig heldur þú að þú getir sannfært mig nú, fyrst
þá gazt ekki sannfært mig allan tímann, sem við vorum
saman?“ spurði ég á móti.
„Trúir þú, að Kristur hafi lifað og dáið?“
„Jú, hann kann að hafa gert það, líklega hefur hann
gert það, en hvað kemur það þessu máli við?“
„Trúir þú því, að krossinn sé merki hans?“
„Vitanlega. Það gera allir,“ svaraði ég, dálítið viðutan.
„En hversvegna ertu að leggja fyrir mig þessar gagns-
lausu og margþvældu spurningar?”
„Heldur þú að Kristur kæri sig nokkuð um þig?“