Morgunn - 01.12.1951, Síða 49

MORGUNN
131
þótt það hæfa sér að deyja sama dag og faðir okkar, en
ég hef ríka tilhneiging til að halda, að hún hafi beinlínis
ætlað sér að deyja á sama degi og hann.
Eftirlætissonur hennar og elzti drengurinn Mikael, sem
dó skömmu síðar, kom til að sjá hana. Hún kvaddi hann
ósköp blátt áfram, en bersýnilega hinztu kveðjunni.
Ennþá höfðum við von. Við sögðum henni, að við gæt-
um ekki verið án hennar, gætum ekki hugsað til þess að
missa hana, og hún vissi vel, hve við höfðum öll systkinin
dýrkað hana. En hún svaraði, og okkur fannst nokkur
beiskja í svarinu: „Finnst ykkur, að ég sé enn ekki búin
að géra nóg fyrir ykkur?“
Okkur brá, og við sögðum: „Jú, mamma, og við skul-
um ekki halda í þig, ef þú vilt það ekki sjálf.“
í ótta mínum sneri ég mér í huganum til föður míns
með allri þeirri hugarorku, sem ég átti yfir að ráða:
Hlustaðu á mig, pabbi, við hjálpum henni svo langt sem
við náum, en þá verður þú að koma til, því að hún má
ékki þjást.
Síðasta sinn, sem læknirinn kom, sagði hann að mamma
væri enn sterk, og ekkert sérlegt að henni, og enn höfð-
um við von.
Hún rétti báða handleggi út frá sér, önnur höndin lá í
skauti mínu, en ég sat við rúm hennar. Enga breyting
var á henni að sjá, en skyndilega fannst mér, eins og
hún væri vitandi vits og með sterkri viljaákvörðun að
opna þær flóðgáttir líkamans, sem lífið streymir út um.
Samstundis sá ég föður minn. Hann stóð andspænis mér
við fótagaflinn á rúminu. Þá vissi ég, hvað um var að vera.
Mamma dó hljóðlega, eins og ljós, sem slokknar.
Það var á hvítasunnudag.
Að missa móður sína er að glata því, sem síðast er til
af barninu í manni sjálfum. Manni finnst eins og allt sé
orðið breytt, maður standi eftir óvarinn, eigi engan fast-
an stað lengur. Ekkert annað heimili getur komið fylli-
lega í stað æskuheimilisins, og' foreldrarnir eru sú jarð-