Morgunn - 01.12.1951, Qupperneq 51

MORGUNN
133
Þegar þau komu til borgarinnnar, fengu þau þá fregn,
að sonur þeirra hefði verið skotinn til bana, hann hefði
ekki komizt af stað til Englands.
Henni var Ijóst, að það hafði ekki verið sonur hennar,
sem hún sá um morguninn, ekki svipur hans, heldur sendi-
boði, sem sendur hafði verið til hennar til að flytja henni
sorgarfregnina. . ..
Ég var einu sinni í miðdegissamkvæmi í Svíþjóð. Talið
barst að spíritismanum, og óðara heyrðust háðsglósurn-
ar. Ég sagði óðara, eins og ég er vön: Ég er spíritisti.
En menn vildu ekki trúa mér og héldu áfram með þessa
sjálfglöðu, venjulegu vitleysu um málið.
En eftir miðdegisverðinn kom herragarðseigandi, sem
býr fyrir utan borgina, að máli við mig. Hann hafði sjálf-
ur tekið þátt í háðsyrðunum um ,,hjátrúna“. Hann fór
með mig út í horn og sagði hvíslandi:
„Mig langar að segja yður frá nokkuru, sem ég hef
upplifað og upplifi raunar enn. Þér gangið stundum fram
hjá herrasetrinu mínu og þá hafið þér e. t. v. veitt athygli
stórum heystökkum, sem standa þar rétt hjá húsinu. Á
hverju kvöldi kl. hálf ellefu geng ég síðustu eftirlitsferð-
ina í kring um húsin og á milli heystakkanna. Þá var það
kvöld nokkurt skömmu eftir að ég hafði keypt búgarðinn
— en nú eru liðin nokkur ár síðan — að ég sá háa mann-
veru í síðum svörtum kufli koma gangandi eftir götunni,
sem einu sinni lá að gömlu kirkjurústunum. Þessi gata
er naumast sýnileg lengur, því að nú er hún aldrei notuð.
Þegar maðurinn nálgaðist mig, sagði ég: „Gott kvöld“, en
mér til undrunar fékk ég ekkert svar. Mér fannst hann
eiga að heilsa mér, því að á jörðinni minni var hann að
ganga. Þetta gekk þannig nokkur kvöld, en þá setti ég
mig í veginn fyrir hann, til að neyða hann til að heilsa.
Hann fór þá í gegn um mig.
Þér getið reitt yður á, að mér varð illa við.
Hann kemur þannig stöðugt ennþá, en nú vík ég úr
vegi fyrir honum, því að nú veit ég, að þetta er ekki jarð-
9