Morgunn - 01.12.1951, Blaðsíða 74

156
MORGUNN
Þetta var áður en ég kom þangað. Hann var ágætur söng-
maður, en gamansamur og glettinn. Hann sagði mér áð-
ur en hann fór, hvert ferðinni væri heitið; sagðist hafa
hugsað sér dálítið bragð til þess að beita við draugana,
og var ekki laust við að hann henti gaman að þessum
reimleikum öllum. Þegar hann kom aftur, var hann hálf-
hissa á draugunum og öllu þeirra háttalagi, og kvað það
ekki einleikið! ,,Ég hafði heyrt getið um að N.N. kæmi
þar fram og syngi, en hann var ágætur tvísöngsmaður.
Ég þóttist fljótt mundu þekkja, hvort um æfðan og góðan
söngmann væri að gera eða ekki, og til frekari fullvissu
ætlaði ég að bjóða honum í tvísöng. Ég hitti manninn
og skoraði á hann að syngja með mér eitt tvísöngslag.
Hann tók því vel og féllst á að ég skyldi syngja undir-
röddina, en hann fara upp. Nú gerði ég honum þann grikk
að byrja svo hátt, að hann hlyti að springa, en mér varð
ekki kápan úr því klæðinu. Hann fór létt og leikandi upp
fyrir allar hellur og söng svo að hvein í röftunum og ég
varð algerlega forviða." Hann taldi litlar líkur til þess,
að þeir söngmenn væru hér í bænum, sem gætu leikið
þetta.
Ég skal sem minnst dæma um þennan söng á samkom-
unum. Ég er ekki söngfróður. Reyndar er miðillinn góð-
ur söngmaður, mjög góður að mínu áliti, en hitt er efa-
laust öllum söngmönnum ofvaxið, að syngja með tveim
röddum samtímis.
* * #
Sjálfsagt leikur mörgum forvitni á að vita, hvað þessir
dánu menn, er svo sögðust vera, sögðu um ævi sína hinu-
megin. Ég sé til lítils að lýsa því nákvæmlega, úr því
alla vissu vantar um, að frásögnunum sé trúandi. Að miklu
leyti lýstu þeir lífinu á þann hátt, sem kristnir menn
mættu vel una við. Þeir lifðu, héldu sínum persónuleik,
vegnaði eftir því sem hver hafði unnið til og ærið mis-
jafnt, sögðust halda endurminningum sinum um lífið hér,