Morgunn - 01.12.1966, Side 54

132
MORGUNN
ar. Kom í ljós, að á brjósti þess, innan klæða, var kökudiskur
úr postulíni. Fréttist síðar, að disk þennan hafi hún ætlað að
færa sýslumannsfrúnni að gjöf. Að líkindum hefur hún grip-
ið diskinn í ofboði og stungið honum í barm sinn, um leið og
báturinn var að farast.
„Skyldu þeir liafa róið í morgun?“
Á meðan Þorleifur bjó í Bjarnarhöfn, lét hann vinnumenn
sína jafnan róa á vertíð undir Jökli síðari hluta vetrar. Einn
vetur voru þar tveir piltar frá Bjarnarhöfn í veri. Þá er það
um morgun, að Þorleifur situr á rúmi sínu og lætur hattinn
slúta niður fyrir augun. Skyndilega kallar hann upp: „Guð
hjálpi mér! Skyidu þeir hafa róið í morgun?“ Fólkið var að
borða morgunverðinn. Töldu allir ólíklegt, að nokkrir hefðu
róið, því veðurútlit var mjög ískyggilegt. Síðan féll talið nið-
ur. Undir vökulokin um kvöldið lagðist Þorleifur upp í rúm
sitt og dró hattinn yfir andlitið. Allt í einu segir hann: ,,Guði
sé loflÞeir eru lentir, en einn skipverjanna sé ég ekki.“
Siðar fréttist, að skipið, sem piltar hans reru á, hefði róið
um morguninn, fengið hrakninga stóra, en náð að lokum
landi á Barðaströnd. Einn hásetanna hafði orðið innkulsa
og dáið á leiðinni í bátnum.
Segir fyrir gestkomu.
Einu sinni var það um vetur í norðanbyl og nístingskulda,
að Þorleifur segir: ,,í dag munu koma hér sjóhraktir menn,
er þurfa mikillar aðhlynningar við.“ Konur spurðu þá, hvort
ekki ætti að hafa til heitt kaffi. — „Ekki kaffi, heldur vel
heita mjólk, hún gjörir þeim betur.“
Seinni hluta dags kom hákarlaskip úr ögri við Stykkis-
hólm, sem hleypt hafði úr álnum, og voru skipverjar orðnir
mjög þjakaðir.
„Gættu að dragreipinu“.
Bjarni hét maður og bjó í Drápuhlíð. Hann var formaður
undir Jökli marga vetur. Hann hafði sótt Þorleif til sjúklings