Morgunn - 01.06.1975, Qupperneq 74

72
MORGUNN
ern. Var hann heiðursmaður, en nokkuð þótti hann alvöru-
gefinn og kaldlyndur. Hann bjó í húsi í suðurenda baðstof-
unnar, en Jóna hélt til í miðbaðstofunni. Nú var það einn
æðisdag hennar, að hún var með miklum söng og hávaða-
rausi. Ég gat þó fengið hana til að vera kyrra. Þá kom
Ingjaldur fram til Jónu og skipaði henni með miklum þjósti
að þegja. Hún væri eigi svo vitlaus, að hún þyrfti að láta
svona. Skyldi hún heldur biðja guð að hjálpa sér til að haga
sér eins og almennileg manneskja. Gekk hann síðan inn í her-
bergi sitt. Jóna steinþagði og hvessti augun grimmdarlega á
Ingjald. Ég reiddist fyrir hennar hönd. Vissi líka, hvað á
eftir myndi koma. Gekk ég því þegjandi inn í hús fóstur-
foreldra minna í norðurenda baðstofunnar. En þögnin varð
eigi langæ hjá Jónu. Hún kastaðist eða hrossaðist upp i
rúminu, lamdi sig utan og jós úr sér meiri formælingum en
ég hefi í annað sinn heyrt. Fóstri minn var i miðbaðstofunni,
og gekk hann þá inn til mín, og bað mig að reyna að stilla
Jónu og fá hana til að hætta þessum afskapaorðum. Ég bjóst
við, að það yrði naumast hægt. Hún væri bandóð og óskap-
lega reið. Vildi ég þó reyna það, en þá mætti hann eigi kippa
sér up við þau orð, sem ég hefði, og taka hið sama fram við
föður sinn. Ég fór svo til Jónu, settist á stól og gætti þess að
hafa afstöðu svo, að hún gæti sem bezt séð framan i mig,
og mælti: „Það er von, að þú segir þetta, Jóna mín. En þú
þarft ekki að vera að óska honum Ingjaldi til helvitis, því
að hann fer það auðvitað hvort sem er.“ Hún þagnaði og
horfði forviða á mig. Þá reyndi ég að hugsa með svo rnikl-
um krafti sem ég gat, öfugt við það, sem ég talaði, og reyndi
um leið að milda skap hennar. Við horfðumst í augu æði-
stund þegjandi. Sá ég þá, hvernig grimmdin og æðið smá-
fjaraði út í augum hennar. Loks spurði Jóna: „Þvi segir þú
þetta, Manni minn?“ Ég svaraði: „Vegna þess, að hann hefir
verið svo liarður og bölvaður, karlskrattinn, að hann hlýtur
að fara norður og niður, enda er það rétt á hann.“ Hún
mælti: „Guð fyrirgefi þér, Manni minn, og okkur báðum,
að tala svona. Margt gott verður þó um Ingjald sagt, þótt