19. júní - 19.06.1982, Qupperneq 19

Auðun: — Ég vil meina, að engan
veginn sé unnt að líta á heimilisstörf
sem fulla vinnu nema börnin séu •+ —
•t eða jafnvel fleiri og öll ung. En
jtessi venjulegu heimilisstörf. upp-
þvottur, matartilbúningur, jtvottar,
tiltektir o.s.frv. taka lítinn tíina, sér-
staklega ef tveir fullorðnir eru á
heimilinu, sem skipta jafnt með sér.
Jóhanna: — Ég var lieima með
börnin mín, þar til þau voru urn
fermingaraldur og Jtá fannst mér það
alveg liillt starf. Þægindin voru jiá
líka ininni, t.d. engar uppjtv.ottavél-
ar, og ég vann ýmislegt til heimilisins.
svo sem slátur og kæfu og nýtti vel til
að drýgja heimilistekjurnar. Svo
komu til mín gestir úr sveitinni og ég
lor í bæinn með þeim. Éólk giit yfir-
leitt gengið að mér heima, og mér
þótti mjög gaman að taka á móti því.
En mér fannst ég hafa mjög mikið að
gera, jafnvel nteira en eftir að ég fór
að vinna úti. Aðstæður eru auðvitað
mismunandi. Ef heimili er fámennt
og lítið tmmð jiítr er að sjallsögðu
ekki hægt að tala um l'ullt starf.
Auðun: — Ég vil alls ekki fella
gestamóttöku undir heimilisstörl.
Jóhanna: — Pað fer auðvitað sam-
an. Ef jn't ert heitna, |)á kemur oft til
þín l’ólk, sein er mjög aískilegt og
skemmtilegt að mínu mati. En þegar
þú ert farinn að vinna úti, leiðir Jtað
af sjálfu sér að jni færð enga setu-
gesti.
Sj): — Getum við verið sammála urn
að það sé fullt starf að sjá um heimili,
l'egar börnin eru mörg, t.d. fjögur.
Pjóðbjörg: — Mér finnst nú um-
onnun jjriggja barna á svipuðum
aldri vera starf og fyllilega jtað. Að
Vera með jirjá óvita, einn á hverjum
bngri, er starf allan sólarhringinn,
lattgardaga og sunnudaga, jaliit sem
aðra daga. Það er svo inikil fyrirhöfn
að sjá jiessu ungviði l'yrir andlegu og
bkarnlegu viðurværi, að ég veit ekki,
bvað er fullt starf, ef ekki það.
Auðun: — En nú ert j)ú sem ein-
staklingur aldrei fær um að sjá þeim
lyrir öllum þeirra þörfum. Þau jmrfa
að komast út á við.
Þjóðbjörg: — Ilvert eiga þau að
fara?
Auðun: — Á leikskóla, dagheimili,
barnaskóla og svo geta þatt fljótt ver-
'ð sjálfbjarga. Það er rnjög nauðsyn-
b;gt lyrir þig að komast í burtu frá
börnunum, og þar af leiðandi átt þú
að vinna úti 8 klukkutíma á dag.
Sj>: — Hver segir að þetta sé nauðsyn-
legt?
Auðun: — Ég fullvrði, að jietta sé
nauðsynlegt. lleilu rannsóknirnar
sýna, að þetta er nauðsynlegt.
Sólveig: — Ég held nú að það sé of
mikið að vera 9 klukkutíma í burtu
frá börnunuin daglega. það væri
æskilegra að hafa Jtað bara 6 tíina.
I lins vegar geta jieir sem ertt metnað-
argjarnir í starfi ekki lntgsað sér 6
tíma vinnudag.
Sjj: — llefðir þú nóg að starfa Sól-
veig, el' )>ú værir heima allan daginn
með börnin þín tvö?
Sólveig: — Ég gæti haft alveg nóg
að gera, þó að ég færi ekki út í kjöt-
vinnslu og sultugerð. Bara það að
vera heiina með börn, sem fara út og
inn og eru í kringum mann allan
daginn, er beilmikið starf. Ég lief
engar áhyggjur af því, að ég liefði
ekki nóg að gera ef ég væri heitna. Ég
segi hins vegar ekki, að mig myndi
langa mikið til |>ess af ýmsum
ástæðum.
Þær urðu móðursjúkar
Sp. — En ef umönnun heimilis er
fullt starf á einhverju stigi, hvenær
hættir hún |)á að vera það? Og hvað á
húsmóðir að taka sér fyrir hendur,
þegar verkefnunum heima fyrir
fækkar?
Jóhanna: — Þann tíma sem konan
hefur afiögu á hún að nýta með því
að fara í vinnu éða nám. Sú hagstæða
þróun hefur átt sér stað á undanförn-
tmi árum. að ýmsar námsleiðir hafa
opnazt fyrir itllit aldurshópa. Éullorð-
ið fólk og |)á ekki sízt konur eiga
miklti greiðari aðgang inn á vinnu-
markaðinn en áður var. Þær þykja
traustur og dugandi vinnukraftur og
vinnuveitendur þttrfa ekki að liafa
áhyggjur af því, að þær séu mikið
fjarverandi vegna veikinda barna,
eins og margar yngri konur.
Auðun: — Ef kona neyðist til jtess
að vera lieima einhvern tíma, á hún
hiklaust að fá eitthvað að gera
um leið og tækifæri gefst. Það er
skylda hvers einstaklings að þroska
sig, og barnauppeldi er kannski liður
í því.
Sj). — Éólk á sem sé ekki að daga
uppi á heitnilum og láta sér leiðast.
Auðun: — Það skemmir heimilið
með því.
Jóhanna: — Þetta sá maður stund-
um, áður en konur J)óttu gjaldgengar
á vinnumarkaði. Þá létu þær sér
leiðast, eftir að börnin voru farin að
lieiman og urðu móðursjúkar, eins og
sagt var.
19