19. júní - 19.06.1989, Blaðsíða 15

Bréftil Jónu
Bourn Hall Clinic
Bourn, Cambridge.
Heil og sæl mín kæra!
Ég læt nú loks verða af því að senda þér bréfið sem
ég lofaði. Þetta er nú nokkurs konar dagbók og vona
ég að þú hafir gaman af, því eitt er víst, að þessi tími
hér er búinn að vera vægast sagt magnaður. Spenna og
spennufall til skiptis.
Ég ætla að vera úti þar til svar berst um hvort þetta
hefur tekist eða ekki. Ég hringi í þig um leið og ég veit
eitthvað og svo væri gaman ef þú gætir komið út á völl
og sótt mig, því ekki er nú hægt að skrifa um allt, og
margt verður hægt að spjalla þegar ég hitti þig. Ég bið
að heilsa öllum.
2. dagur
Þá erum við komin hingað út hjónakornin, og líst
mér alveg stórvel á það sem ég hef séð hingað til.
Fyrsta upplifun mín af þessu þorpi (en „klínikkin“ er
staðsett fyrir utan Cambridge í litlu þorpi með einni
aðalgötu, kirkju og einni og hálfri búð) er sú að hér er
fólk einstaklega velviljað. Sem sagt lítið þorp fullt af
vingjarnlegu fólki sem veit til hvers maður er hér,
býður glaðlega góðan daginn og óskar góðs gengis fari
það að ræða við þig. Það er mikill léttir að vera
staddur í umhverfi þar sem þessir hlutir eru ekkert
leyndarmál. Mikill munur á því og heima, þar sem
enginn þorir að segja neitt og fólk kemur jafnvel
hingað út og aðstandendur halda að viðkomandi hjón
séu á Spáni. Aumingja konurnar. Þá þurfa þær að
koma sér í ljósalampa í Cambridge áður en heim er
haldið — því ekkert er hér sólskinið. Nóg um
umhverfið í bili.
Ég er byrjuð í meðferðinni, en eins og þú vissir þá
byrjaði ég í sprautum heima áður en ég fór út. En hér
byrjar ballið á 2. degi blæðinga. Þá er farið í
blóðprufu, sónar og þegar niðurstaða úr þessu er
komin þá er rætt við sérfræðinginn. Síðan hefst meiri
lyfjagjöf. Ég er t.d. á tvenns konar lyfjum fyrir utan
þau sem ég byrjaði á heima. Það er mesta furða hvað
maður þolir af stungum, en allt er þetta í sprautuformi
og mikið er á sig lagt til þess að meðferðin takist sem
best. Vesalings konurnar sem eru sprautuhræddar!
Þessi lyf eru fyrst og fremst til þess að auka fjölda
eggja í eggjastokkunum, svo og að flýta fyrir stækkun
þeirra.
7. dagur
Lítið hefur gerst frá 2. degi til dagsins í dag (sem er
7. dagur (þetta er eins og hjá aðventistum). Við
höfum notað þessa síðustu daga til þess að skoða
okkur um í Cambridge, en dagarnir hafa byrjað á því
að fara upp á „klínikkina“ og fá sprautur. Síðan er
drukkið kaffi og tekinn strætisvagn svona undir
hádegi. Þetta er svo mikil sveit að einungis er um að
ræða nokkrar ferðir á dag, þar sem hægt er að komast
í bæinn. En þessir síðustu dagar hafa verið
stórkostlegir. Hér er ég búin að hitta fólk frá öllum
heimshornum. Hér er líka allstór hópur af
íslendingum, og veit ég ekki hvernig þetta væri ef þeir
væru ekki. Hópurinn er í rauninni það stuðningsnet
sem hver og einn þarf á að halda. Hér eru engin
leyndarmál, við erum hér öll í sama tilgangi og hér er
rætt mjög opinskátt um alla þætti meðferðarinnar,
hvort sem um er að ræða blæðingar eða sæði. Þessi
hópur er einstaklega hispurslaus og reynum við að
gefa hvert öðru stuðning ef einhver vandamál koma
uppá. En eins og ég hef nú einhvern tímann sagt þér
áður, þá getur allt gerst þegar út er komið. Sem betur
fer var ég búin að ræða við aðra konu uin þessi mál,
þannig að mér finnst ég vera tiltölulega vel undirbúin,
ef svo vildi til að eitthvað færi úrskeiðis. Hins vegar
veit maður það að ef eitthvað slíkt kemur uppá, þá er
maður nú ósköp lítil manneskja, sem þarf aðstoð og
stuðning frá öðrum. Þannig reynir þessi hópur að vera
klettur hver fyrir annan.
Hér sér maður bæði sorgir og gleði, og
óhjákvæmilega tökum við þátt í þeim, en við verðuin
öll að reyna að vernda okkur sjálf gegn því að missa
vonina, styðja hvert annað jákvætt. Og ef ég á að
segja þér eins og er, þá hélt ég nú ekki að þetta væri
svona mikið álag.
Sennilega romsa ég þessu öllu út úr mér nú, vegna
þess að 7. dagur er að kveldi kominn.
Það var erfiður dagur. Hann er sá dagur sem hefur
úrslitaþýðingu hvað varðar framhaldsmeðferð. Sem
sagt: Get ég haldið áfram meðferðinni eða ekki —
verð ég að koma seinna?
Þessi dagur er svipaður og 2. dagur, því byrjað er á
því að fara í blóðprufu og síðan er farið í sónar. Það er
sónarinn sem hefur svona mikla þýðingu. Flestar
sátum við í dag með þessa hugsanir: „Eru kannski
engin egg? Eru þau misstór? Hvað munu
sérfræðingarnir ræða um á fundinuin í hádeginu? Held
ég áfram meðferðinni?“
Þú getur rétt ímyndað þér spennuna sem þessu
fylgir. Það var ein kona hérna sem sagði: „Þetta er
eins og hindrunarhlaup — hversu langt næ ég — verð
ég að stoppa hér eða kemst ég yfir þá næstu — kemst
ég alla leið?“
En dagurinn í dag gekk vel hjá mér. Það sást
talsvert af eggjum og voru þau öll af góðri stærð. Ég
er hamingjusöm með þessa niðurstöðu. Nú bíð ég eftir
framhaldinu, en nú verður blóðprufa, sprautur og
sónar á hverjum degi fram að eggjatöku.
Við þessi íslensku höfurn öll verið heppin hingað til,
og vona ég að svo verði áfram. En ekki hafa allir verið
15