Sameiningin - 01.09.1920, Síða 6

228
En leiftur andans sá goðageir,
Sem geig því illa býr.
En hjá þeim meistarans mælsku hjör
0g mæki sannleikans, —
— 1 hjöltunum — leyndist lækning, fjör,
Og lífsteinn kærleikans.
y.
í ormagarði aldar sinnar sló
Hann orðsins hörpu, fögrum guða tónum.
— Og lengi slíkir strengir óma þó
AS slitnir sé — í okkar miklu Jónum.
En nú er skift um Skálholts fornu dýrð,
Og skykkja meistarans er löngu töpuð;
1 trúarlífi leiStoganna rýrð,
Og landsins kirkja í svipað ástand hröpuð.
Er andagift og trúardjörfung dvín
Og doðans hjátrú vex í trúarflagi,
Þá skortir okkur einmitt Vídalín —
1 efans tízku og heimsins músanagi.
En þú, sem íslenzk blessar börnin þín
0g bæði ert Guð og ifaðir allra þjóða :
Ó, sendu okkur annan Vídalín, —
0g annan Hallgrím, trúarskáldið góSa!
VI.
Við lands vors iijarta, í faðmi fjálla,
Hinn frœgi bishup dó.
1 lýðsins hjarta, um lands tíð alla,
Lifa mun hann þó. —
Jónas A. Sigurðsson.
o