Sameiningin - 01.09.1920, Qupperneq 7

229
Jón biskup Vídalín.
MINNINGARORÐ.
Þrír menn liafa reynst lang-nýtastir allra þjóna
kirkjnnnar íslenzku síðan siðbótin hófst. Einn þeirra
var járnsmiður í æsku, umkomulítill útkjálkaprestur síð-
ar meir og fátækur lengst af. Það var sálmaskáldið Hall-
grímur Pétursson. Hinir tveir voru glæsilegir kirkju-
höfðingjar—biskuparnir Guðbrandur Þorláksson á Hól-
um og Jón Þorkelsson Vídalín í Skálholti.
Menn þessir lögðu hönd á sama verkið allir, hver
fram af öðrum og hver á sinn hátt; þeir ruddu siðbótinni
veg inn að hjartarótum ís'lenzkrar alþýðu; kendu þjóð
sinni að meta og elska náðarerindi Jesú Krists, eins og
það var skilið af Lúter og fylgjendum hans. Guðbrand-
ur biskup var mestur starfsmálamaður og umbótafröm-
uður þeirra þriggja; hann lagði grundvöllinn; gaf út
ritningarnar í íslenzkri þýðing og margar bækur aðrar,
og vann að andlegri viðreisn þjóðar sinnar með öllu móti.
Hállgrímur var 1 jóðskáld og eldheitur tilfinningamaður;
iiann hafði öðla-st djúpa og heilaga trúarreynslu og orti
út af henni dásamleg ljóð, sem aldrei fyrnast. Hann
hefir öllum mönnum betur lýst því fyrir þjóð sinni, hvaða
erindi Kristur eigi til mannshjartans.
Jón Vídalín var eftirmaður og andlegur erfingi
hinna tveggja; tók að erfðum starf þeirra og hugar-
stefnu; lagði fram krafta sína til sömu þjónustunnar.
Svo mátti einnig virðast, sem hann hefði erft eitthvað
af hæfileikum þeirra — höfðingjalund og röggsemi Guð-
brandar, en andagift Hailgríms.. Ekki var hann þó í
eiginlegum skilningi starfsmálmaður mikill eða stór-
skáld. Hann var kennimaður, þjónn orðsins; talaði til
þjóðar 'sinnar með spámannlegum myndugleika og af
andagift svo mikilli, að fimm kynslóðir íslendinga hlust-
uðu á hann með eftirtekt og lotningu.
Nú eru réttar tvær aldir liðnar frá dánardægri Jóns
biskups, og þótti því vel við eiga, að hans væri sérstak-
lega minst í þessu blaði. Sameiningin telur sig hepna,