Sameiningin - 01.09.1920, Qupperneq 21

243
lögmálið eintómt, sem hér kemur til greina. *Yér þurfum
að taka náðarerinclið með í reikninginn, þegar gjört er
út um afstöðu vora við fólk, sem eitthvað er brotlegt í
þessum efnum. Náðarerindið leyfir auðvitað engum
manni að syndga, en það leyfir hverjum þeim manni, sem
vilzt hefir burt eins og glataði sonurinn, að koma heim
aftur og hel'ga sig föðurnum á ný; og þá fær sá maður
heimavist hjá Guði sem sonur, en ekki sem þræll. Glöt-
uðum sonum, sem að lokum hurfu heim aftur, hefir Drott-
inn stundum trúað fvrir stóru verki og dýrlegu. Því
megum vér aldrei gleyma. Væri ekki svo, þá ættum vér
að stinga Hallgrímsljóðum undir stól og taka Davíðs-
sálma burt úr ritningunni. Því að það munu víst fáir
ætla, að í brotum þessara tveggja sálmaskálda hafi legið
minni sekt, heldur en í heimilisböli því og hjúskapar-
vandræðum, sem hér er um að ræða. Enginn liefir sett oss
mönnunum hærri kröfur um hreinleik hjarta og lífernis,
lieldur en frelsarinn; og þó hefir enginn verið jafn mild-
ur og nærgætinn við brotlegt fólk, eins og einmitt hann.
Þetta tvent þarf einnig að fara saman hjá kirkju Drott-
ins, vilji hún fylgja meistara sínum vel og trúlega.
Eitt er hálf-undarlegt við hjónaskilnaðartal þeirra
bræðra vorra sumra, sem vandlátastir vilja vera um þær
sakir. Þeir hamra sýknt og heilagt á þessu eina, að
vernda þurfi hjúskaparhelgina með því að hleypa ekki
lítt skildum persónum inn í hjónaband aftur. Á aðra
varúð minnast þeir varla. Það er eins og þeim finnist,
að þarna sé eina hjálpin, eina ráðið við hættunni: um-
fram alt þurf'i að brýna fyrir þjónum kirkjunnar, að
byrgja vatnsbólið sem allra vandlegast — þegar barnið
er druknað. Væri ekki reynandi að skygnast ofur lítið
eftir upptökum þessa böls og leita varúðarinnar þar, eft-
ir föngum, í stað þess að geyma hjá sér vandlætið alt og
heilagleikann, þangað til skaðinn er skeður? Það dugar
lítið að skera blómknappinn ofan af illri jurt, en láta ræt-
urnar í friði. Kirkjan þarf að taka sér enn betur fram
um að innræta unglingunum varúð í ástamálum og lotn-
ing fyrir heilögum hjúskap. Hún þarf að vanda oftar
um við þá, sem eldri eru, fvrir glensið alt og flysjunginn
um hjúskparmál, því að það hefir sjálfsagt orðið til að