Sameiningin - 01.09.1920, Síða 27

249
föður og heilögum anda, dýrð, heiður og lof, frá því nú
er og um aldir alda. Amen.”
---------o---------
Hinn brákaði reyr.
Eftir séra Rúnólf Marteinsson.
“Ætti eg að láta linna
lof um Guð minn, hann, sem er
læknir allra meina minna,
mig í líknarskauti ber.
Alt, sem hans í hjarta bærist,
heit er ást og blessuð náö;
gjöf er hans og gæzkuráð,
að eg lifi, er og hrærist.
Alt fær brugðist aimað skjótt;
aldrei Drottins kærleiksgnótt.”
Guð er elcki ís ;• hann er ylur, ylur kærleikans. Guð er ekki
myrkur; hann er ljós kærleikans. Guð er ekki dauði; hann
er líf, líf kærleikans.
í gegn um lífsins æðar allar
fer ástargeisli, Drottinn, þinn.
í myrkrin út þín elska kallar
og allur leiftrar geimurinn,
og máttug breytast myrkraból
í morgunstjörnur, tungl og sól.
Þannig farast íslenzka trúarskáldinu orð, og sænsku trúarskáldi
eins og fylgir:
“Elskan er allífsins rót, Guðs eðli; sjá þúsundir heima
hvíla sem börn við Guðs barm, hann bjó þá, tilknúinn af elsku..
iTil þess að elska og elskast í mót hann innblés í duftið
anda sins sjálfs, og af svefni það reis og sálugætt lagði
hönd sér á hjartað og fann, það var heitt af Guðs eilífa loga.
Otslökkvið aldrei þann eld; hann er andardrátturinn lífs.”
íslenzk þjóðsaga hefir verið færð í ljóð undir nafninu:
“Ólafur Liljurós.” Ólafur er ungur maður, sem er að leggja út
á lífsskeið fullorðinsáranna. Hann verður fyrir því óhappi, aö
komast í of náiö samband við álfaheiminn. Hann er auðvitað
ekki sá eini. Álfaheimurinn, heimur freistinganna, er með opið
gin að leitast við að gleypa hina ungu, eða hann er eins og Lórelei,
sem seiðir þá að skerjunum og glötuninni. Ólafur var alinn upp
við kristindóm. Hann haföi lært að þekkja frelsara sinn. Hann