Sameiningin - 01.09.1920, Side 33

255
náttúrunnar, sem þar berast mönnum og skepnum, eru ótvíræS
kærleiksmerki og þess vegna vottur um kærleiksfööurinn eilífa.
Þess utan hefir dýra ríkiö aö sýna oss yndislega fagrar myndir
af móöurástinni. Meöal landdýra og fugla er móðurástin á mjög
háu stigi. Mæöurnar þar veita afkvæmum sínum alt, sem þær
geta veitt þeim, og láta stundum lífiö til að vemda þau. Sum
dýrin eru svo elsk ihvert að öðru, þó ekki sé um móðurást og af-
kvæmi að ræöa, og elsk að mönnum, að þau veslast upp og deyja,
þegar ástvinurinn þeirra er horfinn. Margur hundurinn og hest-
■urinn hefir þjónað manninum, svo að það hefir kostaö hann lífið.
Þessi kærleikur dýranna er að vissu leyti eðlishvöt, en vottur
er sú eölishvöt um kærleiksafl, sem á bak við þessa tilveru stend-
ur. Eins og “himnarnir segja frá Guðs dýrð og festingin kunn-
gjörir verkin hans handa”, eins og
“djúpið hafsins hulda
oss hermir allsstaðar
um Drottins vegu dulda
og djúp hans miskunnar”,
eins er móðurást, og önnur ást dýranna, tákn hins eilífa kærleika
Guðs.
Náttúran færir mönnunum þann unað, sem grípur hverja
taug sálarinnar. “Samstiltur söngfugla kliður”, blóm angandi
hjá blómi, “bláfjalla-geimur”, “grösug hlíð með berjalautum”,
jafnvel miðnættið, sem sumstaðar “glóir með gullskýjabönd” og
óteljandi fleiri atriði eru myndir eða raddir, sem fylla sálina
sælu. - Og alt hið yndislega og fagra í náttúrunni færir oss sama
boðskapinn eins og vorið færði Steingrími, er hann segir:
“Ó, þú blíðasta vor,
öll þín blessunarspor
eru blómstigir elskunnar hreinu.”
Hver einasta mannssál, sem opin er fyrir því hreina og fagra,
finnur kærleika hins eilífa Guðs anda að sér frá allri þessari dýrð.
Að til sé í náttúrunni óteljandi tákn kærleiksaflsins, er ó-
mótmælanlegt. Og iþað má fara enn lengra. Jafnvel mikið af
því, sem fellur í valinn, verður, með dauða sínum, til góðs. Það
er rétt að segja, að í náttúrunni sé mikið af ósjálfráðri kærleiks-
fórn. Hugsið t. d. um öll þau fádæma kynstur af grænu, lifandi
t grasi, sem slegið er. Það biður dauða, en með dauða sinum
verður það miljónum lifandi skepna til lífs.
Með þessu er ekki gjörð tilraun til að skýra alt viðvíkjandi
vægðarleysi náttúrunnar. Hitt má staðhæfa, að hún færir oss
miklu meira af gæzku en grimd.
En ef þú vilt vita hvers vegna náttúran hefir að geyma nokk-