Búfræðingurinn - 01.10.1951, Side 8

(j
15 ÚFRÆÐIN GURINN
sýni iagurt. Að bæjarbaki, í norðvestri, eru ásar, fell og kletta-
borgir Hegraness. Þar mun æskunni gott að eiga sér dular-
heima og draumahallir. Eylendið liggur í suður og austur af
bænum, móti sól og sunnanblæ, þegar veðrin eru fegurst á
vorin, Héraðsvötnin liðast um eylendið, lygn á yfirborðinu, en
straumþung og vatnsmikil og þrungin orku og ótæmandi frjó-
magni. Óvíst er, hverju vötnin orka um þrek og skapgerð
ungra atgerfismanna. Þar gefst þeim færi á því, að jrreyta sund
á vorin og iðka skautaferðir á vetrum, enda var Ólafur vel að
þeim íþróttum búinn. Á sumrin er eylendið sígróin slétta. Þar
er moldin irjósöm, ilmur úr jörðu og gnægð gæða. Þar er rúmt
um ungviði allt og góður kostur gæðinga, enda var Ólafur
ágætur hestamaður, eins og faðir hans og bræður. Tók hann
snemma ástfóstri við dýrin, og varð það svo haldgott, að hann
ræddi um það við vandafólk sitt, skömmu fyrir dauða sinn, að
skepnur hans þyrftu að komast í góðar hendur, ef þær yrðu
seldar, og bezt væri að þær yrðu sem flestar hjá einum manni,
þá myndi þeim verða minna urn vistaskiptin.
Það varð þó hlutskipti Ólafs að vinna meira að jarðyrkju en
húsdýrarækt. Kalla má að jarðyrkjunni helgaði hann allt sitt
starf. Snemma hefur hann fundið að ræktunin er kjarni þeirr-
ar þjóðnrenningar, sem þarf að gróa á okkar landi. Vel mætti
trúa því, að þegar á æskudögum hans í Holti hafi hann getað
sagt, með ráðnum hug, um jarðyrkjuna: „Þér vinn ég það, sem
ég vinn.“ Hann var þá enn á unglingsaldri, er sumir af bræðr-
um hans voru fullvaxnir og í fremstu röð ungra manna. Tveir
þeirra höfðu þá þegar gengið í bændaskóla. Fór hann að dæmi
þeirra.
Ólafur var 18 ára, er hann fór í bændaskólann á Hvanneyri.
Lauk hann þar prófi með mjög góðum vitnisburði. í skólanum
vann hann sér traust og álit allra þeirra, sem kynntust lionum.
Einn af kennurum hans, sem vel þekkti störf hans eftir að hann
kom frá Hvanneyri, hefur látið svo ummælt, að liann skipi Ól-
afi hiklaust í sveit úrvalsmanna.
Eftir að Ólafur kom frá Hvanneyri vann hann að ýmsum
búnaðarstörfmn um skeið, og þó mest að jarðabótum, bæði
með hestum og vélum. Kom það þá þegar fram, að hann var