Búfræðingurinn - 01.10.1951, Qupperneq 138

136
BÚFRÆÐINGURINN
Skógrcekt.
Það ev nú vakin alda um skógrækt landsins. Er gott til þess að
vita, og benda ýmsar nýungar í skógræktinni í þá átt, að takast
muni að rækta nytjaskóg hér á landi. Sérstaklega er það inn-
flutningur nýrra trjátegunda, bæði frá Alaska og Norður-Nor-
egi, sem gefa góðar vonir, — svo góðar vonir, að nærri má vissu
kalla.
En hvernig verður skógræktinni í landinu hagað í stórunr
dráttum? Eg er þeirrar skoðunar, að skógbelta-græðsla og bæja-
skógar verði aðalframkvæmdir og þær almennustu fyrstu ára-
tugina.
Hingað til hefur sú litla trjáplöntun, sem átt hefur sér stað
í landinu, aðallega verið í skjóli við hús og bæi. Þetta þarf al-
veg að snúast við. Skógurinn á að skýla túni og húsum, svo að
„bæjum sé afdrep gegn illviðrabyl og almennings njósnandi
snjó“, eins og St. G. St. orðaði það.
Ég held, svona af minni takmörkuðu skógræktarþekkingu,
að nú sé komin til landsins trjátegund, sem er tilvalin í skóg-
arbelti, vegna þess itve hratt hún vex og virðist vera þolin eftir
þeirri litlu reynslu, sem komin er. Þessi trjátegund er Alaska-
öspin. Hákon Bjarnason skógræktarstjóri telur, að líklegt sé að
þessi aspartegund geti myndað tveggja mannaiiæða háan skóg
á hverjum fO árum. Stík skógarbelti, fO—30 raðir, myndu fara
að skýla svo að gagni væri.
Trjátegundir þær, sem heppilegar myndu reynast í bæjar-
skógunum, verða efalaust norðurnorska skógarfuran og síber-
íska lerkið. Sérstaklega nrun veðráttan hér norðanlands vera
þeim heppileg. Aftur nrun sitkagrenið verða heppiiegasta trjá-
tegundin í bæjarskóga sunnanlands. Svo virðist, sem það þrífist
lrvað bezt, þar sem úrfeiii er mikið og stöðugt. Enda er nú í
uppeldisgróðrarstöðvum víða unr land nokkur hundruð þús-
unda af sitkagreniplöntum.
Ekki þýðir að tala um skógrækt á annan veg, en að það rækt-
unarland allt sé tryggilega friðað. Er þá hér aftur konrið að
lrinu þýðingarmikla atriði, sem áður var um talað,—vönduðuni
girðingum, livort senr girt er vegna sauðfjárræktar eða skóg-
ræktar. Skógrækt lrlýtur að verða lrafin, svo að segja á hverjum