Morgunn - 01.12.1963, Qupperneq 22

96
MORGUNN
algerlega á óvart. Hann hafði síður en svo sótzt eftir
nokkru slíku eða búizt við nokkru í þessa áttina. En
reynslan varð honum endurfæðing, gjörði hann að nýj-
um manni. Reynd hjúkrunarkona, sem stundaði hann í
sjúkrahúsinu, skrifaði fyrir hann það, sem hann las
henni fyrir. En sjálfum segist honum frá á þessa leið:
Það var síðasta fimmtudag ársins 1955, að ég gekk til
hvílu upp úr miðjum degi, lagðist undir öndunartækin
og náði svefni nokkra stund. Dagurinn hafði verið mér
mjög erfiður. Það sem eftir var þess dags og morgna
og kveld tveggja næstu daga, reyndi ég lifandi meðvit-
und þess að eiga fullkomið samband eða sálufélag við
Guð. Andinn eilífi var á valdi mínu og ég á valdi hans.
Tilgangur lífsins, og sérstaklega míns eigin lífs, stóð
mér í björtu ljósi. Þessi vitneskja veittist mér ekki
þannig, að hugmyndimar eða hugarsýnirnar bærustmér
skipulega hver af annarri. Þetta stóð mér allt fyrir hug-
arsjónum skyndilega í samræmdri fyllingu og heild.
Allt, sem ég hafði lesið í bókum, allir menn sem á
vegi mínum höfðu orðið, allt sem ég hafði gert, — allt
stóð þetta mér skyndilega í björtu, skýru ljósi og gerði
mér tilgang lífs míns skiljanlegan. Andinn sagði mér,
að eftir andlátið ætti ég aftur að lifa þetta dásamlega
guðsamfélag með sama hætti og ég lifði það þessa þrjá
furðulegu daga.
Eg vissi þá, að allt líf mitt fram að þessu hefði verið
undirbúningur fyrir þessa reynslu. Eftir langa þrauta-
tíð, virtist öllu skyndilega komið í rétt horf.
Sérhver tilfinning áhyggju og sorgar var horfin, og
ég fann að eftir stormana, sem yfir mig höfðu gengið á
liðnum reynslutíma, var nú fullkomin kyrrð komin í
undirvitund mína. (Og þegar undirvitund min hafði
hlotið þessa dásamlegu hvíld, streymdu um hana mót-
spyrnulaust, fyrirhafnarlaust þau tungumál, sem ég
kunni eitthvað í, auk móðurmáls míns, enskunnar.)
Þetta sæluríka jafnvægi hugans hafði tvennskonar af-