Morgunn - 01.12.1963, Blaðsíða 23

MORGUNN
97
leiðingar: í fyrsta lagi þá, að ég fylltist takmarkalausu
öryggi, trausti til framtíðarinnar, og í öðru lagi þá, að
mér varð undarlega létt um hugsun. Hugmyndir, og
margar þeirra veit ég ekki til að ég hafi þekkt áður,
streymdu um huga minn. Ég fylltist óhemju sterkri
þakkarkennd til allra þeirra, sem á einn eða annan hátt
höfðu orðið mér til liðsinnis, og talanarkalausri góðvild
og löngun til að hjálpa öllum. Og þótt furðulegt sé, þá
lærði ég í einu vetfangi að skoða ólánið, sem ég hafði
orðið fyrir, sjúkdóminn,. sem mikla blessun, eins og
nauðsynlega umgerð um nýja mynd, sem var að verða
til. Mér þótti boðskapurinn, sem Andinn bar mér, vitr-
unin,. vera fullkomin og algild, en minni mitt og vald
mitt á máli banna mér, að lýsa þessu svo, að fullkom-
lega verði lýst.
Ég minntist tveggja mynda, sem fyrir mér vöktu,
meðan ég naut þessa ástands. Sú fyrri var mynd af
takmarkalausu úthafi. Úthafið var Guð. Ég sökkti mér
ofan í þetta haf, og þó ekki að fullu. Það var fullkom-
lega friðsælt, fullkomlega kyrrt, og ég varð gripinn
sterkri þrá eftir að mega hylja mig þessu hafi að ei-
lífu, svo að ég yrði aldrei aftur skilinn frá því. Seinni
myndin, sem í vitund minni vakti, var mynd af miklu
f jalli, og mér þótti uppspretta andans, Guð, vera á f jalls-
tindinum. Ég þóttist vera á leiðinni upp fjallið. Ég man
að ég þóttist kominn nærri tindinum sjálfum. Á leið-
inni skyggndist ég eftir hinum stóru, andlegu leiðtogum
mannkynsins, en sá þá ekki.
Þungamiðja alls þess, sem vitraðist mér og mér var
boðað, var þessi: Allt í lífinu hefir tilgang, og góðan til-
gang, og bölið, sem menn kalla svo, eruppeldismeðalhanda
sálinni. Andinn sagði við mig: „Þú hefir verið sleginn
þessum sjúkdómi, svo að hægt verði að nota þig sem
sáttargjörð milli manna, trúarbragða og þjóða.“
Inn á vitund rnína streymdi annar flokkur hugmynda,
sem fyllti mig lifandi tilfinningu fyrir nauðsyn samfé-
7