Morgunn - 01.12.1963, Síða 77

MORGUNN
151
trausti og gleði kom hann og sagði við vinina þau orð,
sem annars hefðu engan hljómgrunn fundið: „Friður sé
með yður.“
Þennan frið fundu vottarnir eftir að upprisan hafði
gefið þeim aftur trúna á réttlætið í tilverunni.
Er ekki lífið fullt af margskonar óskiljanlegum mót-
sögnum? Er ekki hið göfuga og góða sífellt að nýju og
nýju leitt á sína Golgatahæð? Hrósar ekki lymskan,
hrekkvísin, þrásinnis sigri, meðan auðmýktin, hið guð-
lega, góða og hreina verður að bera sinn þreytandi,
þunga koss?
Hvernig getum vér tekið sáttum við þetta og trúað á
réttlætið þrátt fyrir allt? Eg þekki ekki til þess nema
eina leið, leið ódauðleikatrúarinnar, og trúar, sem á
traustara bjargi er byggð en reikulu hugboði eða vafa-
sömum, veikum líkum. Sá vegur einn reyndist postulum
Drottins fær. Og sá vegur er fjölda nútímamanna eini
færi vegurinn.
Sá vegur varð Einari Benediktssyni eina mögulega
lausnin á vandamálinu mikla um örlög gáfaðs ógæfu-
manns, sem hann orti um eitt sitt allra fegursta ljóð,
eða ljóðaflokk. Niðurstaða hans varð þessi:
En mundu þótt veröld sé hjartahörð,
þótt hrokinn sigri og rétturinn víki,
að bölið, sem aldrei fékk uppreisn á jörð,
var auðlegð á vöxtum í guðanna ríki.
Á gi’undvelli þessarar sannfæringar gat hið vitra
skáld tekið sáttum við lífið og varðveitt sálarfriðinn.
Og þennan veg vill félag vort varða. Þennan veg vill
það benda á. Og þótt það bindi engan meðlima sinna við
spíritísku skýringuna á sálrænum fyrirbrigðum, þá var
það þetta, sem vakti fyrir frumherjum málsins hér á
landi eins og annarsstaðar, að leita þess með óhlutdræg-
um rannsóknum, hvort sálræn fyrirbæri nútímans og