Morgunn - 01.12.1984, Qupperneq 107

LESENDUR HAFA ORÐIÐ
181
fyrir freistingunni. En ég sigraði áreiðanlega ekki freist-
ingarnar með því að falla fyrir þeim, eins og spekingurinn
Öskar Wilde segir að við eigum að gjöra. Afleiðingarnar
af þessum og öðrum fyrrgreindum ástæðum urðu þær að
ég varð alvarlega magaveikur.
Upp úr 1930 var ástandið orðið svo slæmt, að ég bar
ávallt á mér ópíumblöndu, ef ég fór eitthvað út af bænum.
Notaði ég hana óspart ekki síst á hestbaki og áður en ég
sté í stólinn. Snemma vors, leitaði ég þó hjálpar Bjarna
Bjarnasonar magalæknis í Reykjavík, sem var einn af mín-
um ágætu skólabræðrum. Rannsakaði hann mig gaum-
gæfilega og sagði mínar farir ekki sléttar. Taldi hann mig
hafa ískyggilega miklar bólgur í maga og skeifugörn, sem
gætu fyrr en varir orðið að sárum. Setti hann mér strang-
ai' reglur um matarræði og afhenti mér meðul til daglegrar
notkunar. Þá áminnti hann mig um að forðast alla meiri
háttar áreynslu, bæði andlega og líkamlega, og þá ekki
síst vosbúð og kulda. Lofaði ég víst öllu góðu um það og
kvaddi minn ágæta lækni og skólabróður með viðeigandi
þakkiæti. En þegar heim kom sótti vanheilsa mín mjög 1
sama horf og áður. Bar margt til þess að svo skyldi verða.
Á þessu árum var mjög lítið um nýmeti í flestum sveit-
um landsins. Heimkomnum kölluðu og að mér bústörf
ýmiskonar og preststörf með tilheyrandi ferðalögum. Þeg-
&r konan mín sá engin batamerki á heilsu minni, ræddi
hún þetta mál við mig með tilfinninga- og alvöruþunga.
Stakk hún þá upp á því, að við leituðum hjálpar hjá Mar-
gréti Thorlacius frá öxnafelli, sem þá var mjög umtöluð
°g rómuð fyrir andlega læknishjálp sína. Fyrst í stað var
eg, sat best að segja veiktrúaður á að þessi tilraun myndi
bera árangur. Lét þá að eindregnum vilja konunnar, sem
tók jafnframt að sér að skrifa Margréti frá öxnafelli
hjálparbeiðni og lýsa um leið heimilisháttum og húsaskip-
an á Bergþórshvoli. Leið svo á þriðju viku að ekkert gerð-
íst og var allt við það sama um vanheilsu mína.
Svo var það síðla sunnudags að ég kom heim frá messu-