Morgunn - 01.12.1996, Síða 6

Ritstjórarabb
virðist nefnilega ekki eiga við um allt í tilverunni, í
hugum sumra að minnsta kosti. Vísindin eru sífellt
að bæta við sönnunum um að allt í tilveru okkar sé
lögmáli háð, regla sé á öllu, jafnvel því, sem við höf-
um talið og haldið fram, að væri megnasta óregla í
kerfi náttúrunnar. Ef jörðin er búin að vera til sem
slík í 4-5 milljarða ára og reyndar enn í fullu gengi og
er ekki að sjá að neitt lát sé á tilveru hennar í náinni
framtíð, því skyldi þá eitthvert annað lögmál gilda í
þessu efni og um annað það, sem henni tengist.
Vissa um áframhaldandi líf hlýtur að leggja þeim,
sem því trúir, talsvert meiri ábyrgðarkennd á herðar,
skyldi maður ætla, en þeim, sem sannfærður er um
að lífið vari aðeins þá örskotsslund á eilífðarbraut,
sem hann lifir hér á jörð. Ef lífsmark og vitund hvers
og eins varaði einungis þá stund, liggur við að segja
megi að grunnur almennrar siðfræði og framkomu
einstaklings við náunga sinn og umhverfi hafi lítið að
segja. Ef öllu væri lokið, klárt og kvitt, við hinn jarð-
neska dauða, væri þá ekki bara um að gera að ná sem
mestum gæðum út úr þessu lífi, hafa það nógu flott
og þægilegt, jafnvel þó slíkt gæti kostað yfirgang og
illa meðferð á meðbræðrum sínum? Það hlýtur að
vera. Illmenni og einræðisherrar, morðingjar og pynt-
ingastjórar væru ekkert verr eða öðruvísi staddir en
andlegir leiðtogar, góðmenni eða fólk, sem leiðbeinir,
hjálpar, styrkir og styður samferðafólk sitt, jafnvel
fórnar sér fyrir aðra allt lífið, þegar dauðinn hefði
hrifið það í sinn lokafaðm. Þá væri einfaldlega öllu
lokið og allir jafnir, hvernig svo sem þeir voru í „pott-
inn búnir.“ Einfaldlega útþurrkaðir úr öllu sem heitir
tilvera.
4 MORGUNN