Morgunn - 01.12.1996, Blaðsíða 44

Dulrænur frásagnir...
þessi mál því miður. Ég átti greinilega alls ekki að
hætta. Það virtist vera niðurstaðan frá vinum mínum
að handan.
Hulda Haraldsdóttir:
Draumur um líkfund
Þannig var að uppeldisbróðir minn og fleiri, sem
tengdir voru inn í ætt mannsins míns, fórust allir
á báti sem þeir voru á, í mars 1985. Allir voru þeir
því tengdir okkur á einn eða annan hátt.
Eftir mikið tilfinnigastríð hjá okkur, sem eftir lifð-
um um það, hvort þeir myndu finnast eða ekki á
meðan á leitinni að þeim stóð, gerist það að fremur
fljótlega finnast þeir allir nema uppeldisbróðir minn
og frændi. Þeir voru týndir áfram. Það liðu margir
dagar og margar vikur og alltaf var leitað og leitað.
En allt kom fyrir ekki. Þeir fundust alls ekki.
Eina nóttina dreymir mig allt í einu að uppeldis-
bróðir minn standi hjá mér í sjógallanum sínum. Þá
er sagt við mig stundarhátt: „Klukkan eitt á hádegi."
Frændi minn stóð lengra frá eins og hann hafi verið
með tjald eða eitthvað slíkt.
Við þetta glaðvakna ég og þá er klukkan um níu
um morguninn.
Um hádegið fer um mig einhver hrollur og er ég að
spá í að hringja í uppeldissystur mína og segja henni
frá draumnum um nóttina, en hætti við. En klukkan
eitt fannst bróðir minn en frændi minn var þá enn
42 MORGUNN