Morgunn - 01.12.1996, Blaðsíða 59

Af litum og lækningum
að ég var lafmóður og að vanda hálflokaður er ég
svaraði símanum.
í símanum var Þórunn Maggý og spyr hún mig
hvernig ég hafi það og hvað sé að mér.
Ég segi sem mér fannst, að það sé ekkert að mér,
ég hafi það mjög gott. Ég hafi bara risið svo snöggt
upp að ég sé móður. Ég segist hinsvegar eiga vanda
til andþrengsla og mæði en samkvæmt rannsóknum
margra lækna sé í raun ekkert að mér.
Ég segi Maggý að á sínum tíma hafi mér verið ráð-
lagt af miðli, að fara til Unnar heitinnar Guðjónsdótt-
ur, sem ég og gerði, en því miður vannst henni ekki
tími til að hjálpa mér til fullra bóta.
Á miðilsfundum er mér oft ráðlagt að gæta vel að
brjósti mínu og hálsi.
Maggý segir: „Ég veit ekki af hverju ég hringdi en
mér fannst ég bara eiga að gera það og þegar þú ans-
aðir fannst mér eins og að það væri einhvers konar
lykkja á lungnapípu hjá þér og því spyr ég: Hvað er
að hjá þér?“
Ég sagði Maggý að ég hefði oftar en einu sinni
fengið brjósthimnubólgu og ég hefði lent í mjög al-
varlegu bílslysi er hefði skaðað lungu mín.
Mér fannst þetta ekki koma Maggý á óvart, reynd-
ar fannst mér eins og þetta væru svörin sem hún
hefði beðið eftir að heyra.
Er hér var komið tali okkar sagði ég henni að fyrir
3-4 klukkustundum hefði mér orðið hugsað til henn-
ar því að fyrir mér væri að veltast spurning, sem ég
teldi hana eina geta svarað. Ég bar spurninguna upp
og svaraði hún henni á þann veg að ég sá að ég hafði
verið á rangri braut í mínum þankagangi.
MORGUNN 57