Morgunn - 01.12.1996, Qupperneq 27

Hún sagði: „l>að er verið að refsa þér. “
lengi „refsing“ hennar mundi standa yfir. Myndi þetta
þýða að hún gæti aldrei alið heilbrigt barn?
Án frekari umhugsunar ýtti ég handfylli af bréfum
út af borðinu og teygði mig eftir símanum. Þau fyrir
handan studdu mig fullkomlega í þessu því stúlkan
hafði ritað símanúmer sitt á bréfið og þegar ég
hringdi í það þá var hún einmitt viðlálin.
„Auðvitað er ekki verið að refsa þér, góða mín,“
sagði ég við hana eftir að ég hafði kynnt mig. „Ég hef
aldrei heyrt þvílíka vitleysu. Guð mundi ekki gera
slíkt. Litla dóttir þín er ein af þessum sérstöku börn-
um, sem þurfa ekki að dvelja á jörðinni."
Ég róaði hana og útskýrði heimspeki okkar eins vel
og ég gat.
„Þú skalt eignast annað barn, góða mín, ég er viss
um að það verður allt í lagi næst,“ sagði ég. „En taktu
nú eftir, því þetta er mikilvægt: Hefurðu númerið hjá
þessum miðli, sem sagði þessa vitleysu við þig? Við
verðum að stoppa þetta.“
„Nei, ég geymdi það ekki. Ég vildi ekkert hafa
meira saman við hana að sælda,“ svaraði hún, „en ég
get fundið það. Hún auglýsir í staðarblaðinu í hverri
viku.“
Hún skrapp frá og ég heyrði skrjáf í dagblaði. Síð-
an kom hún aftur.
„)á, hér er það Doris,“ og hún las númerið fyrir
mig.
„Hún er því miður ekki við,“ sagði maðurinn sem
svaraði þegar ég hringdi í númerið. „Á ég að taka nið-
ur bókun fyrir þig?“
„Nei,“ sagði ég festulega, „mig langar einungis að
ræða við hana. Ég heiti Dores Stoke.“
morgunn 25