Lindin - 01.01.1957, Page 17

L I N D I N
11
grjótskriðum vor og haust en snjóflóðum á vetrum. En
síra Sigurgeir spurði hvorki um erfiðleikana eða hættumar.
Skyldan bauð, og hana varð að rækja. Og fólkið í Víkinni
skildi þetta líka þannig, að það kæmi aldrei til mála, að
prestinn vantaði, þegar messa átti á staðnum, og sótti því
kirkju sína hvemig sem viðraði.
Ég var einn þeirra manna, sem átti því láni að fagna, að
kynnast síra Sigurgeir jafnskjótt og hann kom til bæjar-
ins, en að kynnast honum hlaut í flestum tilfellum að vera
sama og að verða vinur hans, því svo alúðleg og aðlaðandi
var framkoma hans á allan hátt, að slíkt kom eins og af
sjálfu sér. Við urðum þá þegar mestu mátar, og hélst vin-
átta okkar alla þá tíð sem hans naut við til hinztu stund-
ar. Svipaða sögu veit ég að fjölda margir aðrir Isfirðingar
hafa að segja, þeir sem eitthvað kynntust honum, og það
voru bara flestir Isfirðingar, sem kynntust honum að ein-
hverju leyti á einn eða annan hátt. Störf hans voru svo
víðtæk og margvísleg.
Prestsstarfið er að vísu þannig, að það gefur flestum
öðrum störfum fremur, margháttaðar ástæður til að kynn-
ast mönnum persónulega. Presturinn hefir svo oft, öllum
öðrum fremur, sérstakar ástæður til þess að vera virkur
þátttakandi í sælustu gleði- og hamingjustundum einstakl-
inga og heilla fjölskyldna, að gleðjast með glöðum, en á
hinn veginn kemst hann heldur ekki fram hjá þeirri, oft
og tíðum erfiðu skyldu, að færa mönnum þær þungbærustu
harmafregnir, sem valda hlutaðeigendum dýpstu sorg og
sárindum. Einhvemtíma minntist hann líka á það við mig,
að þetta væru þau skylduverk, sem hann ætti erfiðast með
að framkvæma. En þar sem mikilhæfir menn eru að verki,