Lindin - 01.01.1957, Qupperneq 58

52
L I N Ð I N
inda á sínum tíma, algjörlega hrundið. Og út frá mínu sjón-
armiði séð, finnst mér einmitt líf og trú sjómanna sanna
þetta hvað bezt, að trú er ekki fædd af neinni hræðslu um
eigið líf. Verður því tæplega á móti mælt, að sjómenn eru
yfirleitt persónulega hugrakkir menn — menn einmitt laus-
ari við alla óþarfa óttakennd, að svo miklu leyti, sem menn
yfirhöfuð geta verið lausir við hana. Enda mundu þeir naum-
ast kjósa sér þá lífsstöðu, að öðrum kosti. Að sjómenn
hættu stundum fyrr en vænst er að sækja sjó, eða „fást
ekki út á skip“ eins og sagt er stundum, er af allt öðrum
rótum runnið. Er það jafnan af þeirri einföldu ástæðu, að
þeim býðst arðvænlegri og rólegri atvinna í landi. Kemur
það því ekkert þessu máli við. En hver er þá uppsprettan,
að þeirri trúrækni, sem og heldur henni við ? Þeirri spumingu
vildi ég svara á þessa leið í sem allra styztu máli: Sjó-
mönnum hefur í upphafi verið innrætt sín trú alveg á sama
hátt og öðru fólki, en lífsstarf þeirra hefur sýnt þeim mörg-
um áþreifanlega og frekar en ýmsum öðrum, að þessi trú
hefur lífsgildi. Óneitanlega er starfi þeirra þann veg háttað,
að þeir lenda oftar en fólk yfirleitt í ýmiskonar mannraun-
um hættum og lífsháska. En samvinna þeirra undir þeim
kringumstæðum skerpir og eflir ábyrgðartilfinningu þeirra.
Á slíkum stundum kemur skýrt í ljós, að menn bera í raun-
réttri ábyrgð á hver öðrum. Og það að sjá líf vina sinna í
hættu getur vissulega gert menn trúaða, hversu hugrakkir
sem þeir eru sjálfir og ósmeikir um eigin hag. Einmitt í
þessu trúi ég, að dýpsta rót trúrækni sé falin. En hver
leyfir sér að kalla slíka tilfinningu bleyðihug eða kjarkleysi?
Enda væri það að hafa hausavíxl á öllum almennum hug-
tökum í þessu efni. Trúin í innsta eðli er því þvert á móti
sprottin upp af göfugasta eðlisþætti mannlegra sálna —