Lindin - 01.01.1957, Side 61

L I N D I N
55
óefað þótt aðrar lindir gimilegri til fróðleiks heldur en fræði-
greinar skólanna. Þó var ein sú námsgrein, er hann tók miklu
ástfóstri við og náði þar mikilli leikni. Það var frakkneska.
Að loknu námi stundaði hann kennslustörf um eins árs
skeið, en hleypti þá heimsdraganum og hélt til Vesturheims
og dvaldi þar árlangt. Eftir heimkomuna gaf hann sig enn
við kennslu.
Árið 1901 fékk hann veitingu fyrir Hofi á Skagaströnd
og tók prestvígslu 22. september það ár. Árið 1903 var hon-
um veitt Tjöm á Vatnsnesi, en Staður í Aðalvík vorið 1905.
Því prestakalli þjónaði hann síðan meðan kraftar entust.
Hann fékk lausn frá embætti vorið 1934 og flutti þá til
ísafjarðar, en var falin þjónusta Staðarprestakalls til far-
daga 1938. Aukaþjónustu hafði hann á hendi í Staðarpresta-
kalli í Gmnnavík faradagaárin 1916—1918.
Sá er þessar línur ritar, þekkti ekki prestsþjónustu séra
Magnúsar af eigin reynd. En að kunnugra manna sögn var
hann tahnn góður ræðumaður. Hann var raddmaður ágætur
og fórst altarisþjónusta vel úr hendi. Hann var mikill að
vallarsýn, svipmikill og hinn höfðinglegasti maður og sópaði
að honum. En mörgum verður hann minnisstæður sem hinn
glaði félagi. Hann bjó yfir ríkri kímnigáfu, kunni ógrynni af
skopsögum og hafði gott lag á að segja frá slíkum hlutum.
Hann var fyndinn og orðheppinn, oft nokkuð hispurslaus í
tali, en hrókur alls fagnaðar í góðra vina hópi. Gestrisinn
var hann og veitull heim að sækja.
Séra Magnús var tvíkvæntur. Fyrri kona hans var Guðný
Benediktsdóttir, bónda á Gmnd í Vesturhópi. Hún andaðist
5. apríl 1929. Þeim hjónum varð fjögurra bama auðið og
lifðu þrjú þeirra föður sinn. Seinni kona hans var Vilhelm-
ína Hjaltadóttir, Magnússonar prests í ögurþingum, Þórð-