Lindin - 01.01.1957, Qupperneq 99

LINDIN
93
hann kominn til að gera gleðina hreinni og dýpri. Hvar
sem hamingja, fegurð og frelsi finnast, — hvar sem rétt-
læti, miskunn og mildi búa, þar hefur hann verið á ferð
og sent mönnum anda sinn.
Allir eiga hins sama kost, að læra af honum, tileinka sér
anda hans: verða miskunnsamir, hógværir, lítillátir, hjálp-
andi öðrum, máttugir, en þó mildir og fyrirgefandi þeim,
sem ófullkomnir eru. Slík er krafa Krists til vor allra, að
vér lærum þetta og annað það, er hann var kominn til að
kenna oss.
En hvar erum vér stödd í þessum efnum? Höfum vér
farið að dæmi drottins og lifað eftir boðum hans?
Hefði heimurinn gert það almennt, — sá hluti hans, sem
þó kennir sig við nafn Krists, — mundu neyðarópin færri
nú en þau eru. En mönnum þótti boðorð hans ströng þeg-
ar í upphafi og mönnum finnst svo enn. Þó eru þeir til og
hafa verið á öllum öldum, menn, sem hafa gert sér orð
hans að helgu lífslögmáli, og í hverju landi, sem þeir hafa
verið, hafa þeir jafnan verið mestu velgerðarmenn mann-
kynsins.
Ef benda ætti á eina sérstaka stétt í þjóðfélaginu, sem
öðrum fremur hefur tileinkað sér anda Krists, þá býzt ég
við, að með hverri þjóð yrðu það mæðumar. Hjá þeim er
að jafnaði kærleikurinn mestur, umburðarlyndið ríkast,
skilningurinn á brestum bamsins skírastur og fyrirgefning-
in fúsust. Hver er trúaðri á hið góða í mannssálinni en
móðirin? Skyldi hún ekki að jafnaði vera síðust til að trúa
því um sinn eigin son eða dóttur að hann eða hún sé vond-
ur maður? Og hve margur maðurinn skyldi ekki hafa rétt
við á freistingabrautinni, fundið sjálfan sig og orðið að
manni, einmitt fyrir það, að það var þó til ein sál, sem hann