Lindin - 01.01.1957, Síða 105

L I N D I N
99
ir það. Það hefur gefið mér það, sem enginn veraldarauður
né metorð megnuðu að veita mér. Það hefur kennt mér að
elska, kennt mér að lifa, kennt mér að iðja og biðja. Það
hefur opnað hjarta mitt og gefið mér lífið á ný.“ Og mað-
urinn ókunni leit með ólýsanlegri mildi og alvöru inn í tár-
vot augu konunnar, sem í móðurlegum unaði þrýsti nú bam-
inu sér að barmi.
Svo undarleg er leið hjálpræðisins, — leið kræleikans, —
hinnar fómandi þjónustu. Allsstaðar á guð sína þjóna og
hjálparmenn. Enginn er sá, að Honum sé ekki unnt að vekja
hann til göfugustu starfa og ávaxtaríks lífs. Vér skyldum
því aldrei mögla, þótt oss finnist ævihlutverkið erfitt á köfl-
um og fáum ekki skilið það. Kannske er einmitt þá verið
að leiða oss til þess þroska, sem veitir oss mestan fögnuð
og gefur lífi voru tilgang.
Það þarf ekki lögvizku til að halda hið tvöfalda kærleiks-
boðorð Krists, sem ég minnti yður á í upphafi máls míns,
en það þarf til þess þjónustulund og trúmennsku. Vér vitum,
að það reynist ýmsum harla erfitt að lifa eftir boðorðinu
um elsku til náungans. — En hafið dæmi drottins fyrir
augum, — eða, ef yður finnst það of fjarlægt raunhæfni
hins daglega lífs, þá takið yður til fyrirmyndar göfugustu
móðirina, sem þér þekkið, og útbreiðið ástúð hennar. Reyn-
ið að sýna öllum sama hug og hún sýnir bami sínu, — og
kærleiksboðorð Krists reynist ekki eins örðugt þá og áður.
Kristur hefur kallað á oss. Kallað oss til þjónustu við
aðra. Minnstu þá köllunar þinnar, vinur og bróðir. Minnstu
þess, að djúpt inni í harmanna dal, kann sá eða sú að sitja,
sem þér er ætlað að bjarga og leiða á ný út í Ijósið og
daginn.
A m e n .