Árdís - 01.01.1944, Blaðsíða 14

vera í þessu ástandi: “Guð minn, Guð minn, hví hefir þú yfirgefið mig”.
Frá himninum virðist ekkert svar. Og nú biðja einlægar, Guð-elskandi
sálir, í eldflóði veraldlegu kvalanna, “Hversu lengi ó, Drottin? Hversu
lengi?” “Himininn gefðu mér bergmálsins svar”, segir íslenzkt skáld.
Auðvitað þrá allir svar upp á bænir sínar. Vér getum, að minsta kosti
skilið, hve kanverska konan átti bágt, þegar hún fékk ekkert svar; en
mér finst hún hafi verið þess fullvís að þetta var ekki endirinn.
Næsti þáttur sögunnar kemur fljótt. Lærisveinarnir snéru sér til
Jesú og biðja hann að finna einhver úrræði. Ekki biðja þeir hann beint
að hjálpa. Þeim er ant um að losast við hana: “láttu hana fara, því hún
kallar eftir oss. Þá kemur afsvar. Það er að vísu talað til lærisveinanna
fremur en til konunnar; en hún heyrði það sem sagt var, og orðin voru
í raun og veru henni ætluð: skýring þess að hann geti ekki hjálpað henni.
“Eg er ekki sendur nema til týndra sauða af húsi Israels,” segir hann.
Hún hafði í fyrstu ávarpað hann sem son Davíðs; hún vissi óefað, að
nokkru leyti, um það djúp, sem staðfest var milli Gyðinga og annara,
þjóða, en hún hafði sannfæringu fyrir því að hann myndi stíga yfir þetta
djúp. Jesús er Frelsari allra manna. Hann sagði: “Farið og kristnið allar
þjóðir. Jóhannes sagði: “sjá Guðslambið sem ber heimsins synd”, ekki
aðeins einnar þjóðar, heldur alls mannkynsins. Samt er tilhögun með
sáluhjálp mannanna sú, að Frelsarinn vinnur nærri alt jarðneskt starf
sitt með einni þjóð. Verkið var unnið á sviði einnar þjóðar en ætlað
öllum mönnum, til frelsunar. Að verða verkfæri í Drottins hendi til að
afreka þetta frelsi er í raun og vera, hin heilaga köllun Gyðingaþjóðar-
innar. “Af þér skulu allar ættkvíslir jarðarinnar blessun hljóta” var þjóðar
takmarkið, sem náði fullkomnun sinni í Jesú Kristi, en þroskaleiðin er
frá einni þjóð til allra þjóða. Rétt fyrir uppstigninguna sagði Jesús við
lærisveina sína: “Þér munuð verða vottar mínir bæði í Jerúsalem og í
allri Júdeu og Samaríu og til yztu endimarka jarðarinnar. Þetta var far-
vegur fagnaðarboðskaparins; en auðvitað var þetta ekki ljóst kanversku
konunni, og þessvegna voru þessi andmæli svo sár fyrir hana að heyra.
Þó er aðal eldraunin eftir. Þrátt fyrir þessa erfiðleika, sem lagðir
voru á leið hennar, gafst hún ekki upp. Hún kom, laut honum, og mælti:
“Herra, hjálpa þú mér.” Þá er eins og konunni sé varpað út í afgrunn
þar sem engin von á heima: “Það er ekki fallegt að taka brauðið frá
börnunum og kasta því fyrir hvolpana.” Það er eins og sólin sé sígin
til viðar og nóttin, með kulda og vonleysi, sezt að völdum.
Á þessu stígi máls virðist rétt að spyrja: hversvegna allar þessar
torfærur? Svarið er óyggjandi eins og jarðbundinn klettur, hreint eins og
heiður himinn. Hugsaðu þér Jesús hefði læknað dótturina þegar
móðirin fyrst kallaði. Það er þannig minst á mörg kraftaverk Jesú í
12