Árdís - 01.01.1944, Qupperneq 22

friðarins, ekki einungis nú sem stendur, heldur einnig eftir að friðurinn
kemst á, vegna þess að það verður ekki minni vandi að vinna friðinn
heldur en að vinna stríðið. Það er bara ein hætta í þessu sambandi og
hún er sú að konan þekki ekki sitt eigið vald, og að henni bregðist því
að ná hámarkinu í áhrifum sínum. Það er því nauðsynlegt að hún læri
að þekkja vald sitt og að þroska sjálfstraust sitt. Nú á þessari öld hefir
verið mikil framför í þessa átt, af þeirri ástæðu að fleiri konur en nokkru
sinni fyr ganga mentaveginn og taka þátt í stjórn — og öðrum þjóðmálum.
Konan er sögð vera tilfinninganæmari en maðurinn, en tilfin-
ningaríki er afl sem orsakar framkvæmd. Hugsunin ein er ekki nóg til
þess að rétta ranglæti, það þarf tilfinninguna til þess að framkvæma. Lát
því mennina hugsa út málefnið en konurnar leggja til aflið sem kemur
því í framkvæmd. Það er þannig að samvinna verður að ríkja í heiminum
ef alt á að fara vel.
Hvað lýtur að því að vinna stríðið sjálft, þá er það margt sem konur
geta gert betur en það að berjast. Þar eru mennirnir þeim yfirburða-
meiri í líkamskröftum og atgervi. Það er að sönnu óbeit hjá bæði konum
og mönnum á konu herdeild á vígvelli. Ástæðan fyrir þessari tilfinning
er ekki einungis sú að þær séu líkamlega veiklaðri en menn, heldur sú
að þeirra hlutverk sé að framleiða líf en ekki til þess að eyðileggja það.
Þær eru vemdarar lífsins. En margt geta þær gert og gera til þess að
hjálpa til að vinna stríðið. Þið vitið hvað það er eins vel og eg, en eg
ætla að telja upp hér nokkur atríði. Þær gera léttari vinnuna í herbúnaðar
og öðrum verkstæðum, þær taka pláss karlmanna má heita hvar sem
er til þess að þeir séu lausir fyrir herinn, margar eru sjálfboðar í ýmsri
vinnu í stríðs þarfir, og sinna því í tómstundum sínum fyrir utan heimilis-
störf eða aðra atvinnu, þær gefa óspart af tíma og peningum til þess að
gera hermönnunum lífið bærilegra og skemtilegra. f öllu þessu sýna
þær framúrskarandi dugnað, sjálfsafneitun og hugrekki.
Af öllu þessu starfi þá er heimilisstarf konunnar einna mest áríðandi.
Það hefir verið svo frá því fyrsta að konan stofnaði heimilið. Já, það var
konan sem fyrst stofnaði heimilið. Hún sá þörfina á heimili fyrir börnin
sín á þeim tíma sem fólkið vandraði um jörðina úr einum stað í annan.
Hún staðnæmdist því og maðurinn með henni. Þau stofnuðu heimili og
af því leiddi byrjun á akuryrkju og búskap, á heimilisiðn og listum, en
alt það var byrjun menningarinnar. Heimilið er þannig miðpunktur
menningarinnar, en eiginkonan og móðirin er líf og sál heimilisins.
Franskur rithöfundur skrifaði einusinni: “Guð gat ekki verið alstaðar,
þessvegna skapaði hann mæðurnar.” Þær hætta lífi sínu fyrir börnin,
þær fórna sínum lífskröftum fyrir þau og heimili sín. Það er þess vegna
ekki hægt að búast við því að þær konur hafi lífskrafta aflögu til þess
20