Saga - 1951, Síða 72

246
hans, bletti, sem tíðarandinn kann að skýra og
lýsa eitthvað, en engan veginn til fulls. Og er
hér átt við mál Teits ins ríka Þorleifssonar. Eru
þau mál af illum rótum runnin, og voru engar
vonir til þess, að yfirvöxturinn yrði betri en
raun varð á. Teitur, sem var einn auðugasti
höfðingi þá á landi hér, hafði tekið frænda sinn,
Einar Jónsson Sigmundssonar lögmanns, sem
fallið hafði í bann á síðustu dögum Gottskálks
biskups Nikulássonar fyrir samneyti við föður
sinn bannsettan, í vernd sína og kom það í hlut
Jóns Arasonar, þá er hann var orðinn ráðsmað-
ur og officialis Hólakirkju eftir lát Gottskálks
biskups, að koma lögum yfir Teit og klófesta
eignir Einars, sem verið hafa þó nokkrar. Teit-
ur truflaði þinghald um málið, keypti sig í frið
bæði við konung og gerði sátt við biskup, svo
sem lög stóðu þá til. Einn maður hafði verið
veginn á fundi þeirra Teits. Manngjöld höfðu
enn eigi verið goldin né um þau samið. Vegna
þessa — í orði kveðnu — er svo háð þing að
Seylu 1527, en svo undarlega bregður við, að
þar er ekki aðeins dæmt um manngjöldin, held-
ur er Teitur dæmdur fyrir röskun þingfriðar
útlægur til konungs miskunnar og hálfar eignir
hans upptækar konungi, en hálfar skyldu falla
til erfingja Teits, enda skyldi Hrafn lögmaður
Brandsson, sem árinu áður hafði gengið að eiga
Þórunni dóttur Jóns biskups, taka eignirnar að
sér og auðvitað fá erfingjum Teits helming
þeirra. Síðan er fengin staðfesting konungs á
dóm þenna.
En Seyludómur og staðfesting konungs á
hann var fyrsti þáttur í „fjáröflunarplani" bisk-
ups og Hrafns Brandssonar. Næsta skrefið var
A