Morgunblaðið - 18.12.2009, Blaðsíða 35

Minningar 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. DESEMBER 2009
þeim tilgangi fluttu þau niður á
firði.
Ekki fóru þau þó lengra en á
Neskaupstað, eflaust ekki síst
vegna þess hversu barnalán þeirra
var mikið.
Dunna eins og hún var jafnan
kölluð var þrettánda í röð fimmtán
systkina. Foreldrar hennar þurftu
að láta flest barna sinna frá sér og
hafa það verið þung spor að skilja
börn sín eftir hvort sem það var
hjá skyldmennum eða vandalaus-
um. Á Neskaupstað byggðu þau
síðan heimili sitt Garðshorn. Það
hlýtur að teljast einstakt hvað
systkinin héldu hópinn miðað við
að vera aðskilin frá blautu barns-
beini. Þau voru greinilega alin upp
í kærleika og góðri trú þó verald-
legur auður hafi ekki verið mikill.
Dunna og Óli eiginmaður hennar
keyptu Garðshorn eftir þeirra dag,
byggðu við það og löguðu. Ég varð
þeirra gæfu aðnjótandi á unglings-
árum mínum að fá að dvelja hjá
Dunnu og Óla eitt sumar. Ég minn-
ist þess tíma ætíð með hlýju, því
hjá þeim var gott að vera. Þarna
voru börn þeirra flogin úr hreiðr-
inu en komu í heimsókn og var þá
líflegt í Garðshorni.
Það voru forréttindi að fá að
kynnast henni Dunnu sem var já-
kvæð og skemmtileg manneskja.
Hún og María móðir mín sem er
yngsta barn foreldra sinna, náðu
mjög vel saman og ræktuðu það
samband vel. Þær systur voru líkar
að því leiti að þær höfðu gaman af
því að hafa sig til og gerðu það,
enda sögðust þær ekki hafa neitt
annað að gera í seinni tíð. Ég veit
að María móðir mín sem lifir systk-
ini sín á eftir að sakna samskipt-
anna við Dunnu mikið, enda reynd-
ist Dunna henni vel, alla tíð.
Heimili Dunnu hefur ætíð staðið
fjölskyldu minni opið, hvort sem
mamma var á ferðalagi með okkur
lítil eða við vorum fullorðin á ferð-
arlagi, þangað var gott að koma.
Elsku Dunna, þakka þér fyrir
samfylgdina, vonandi nær maður
því að tileinka sér æðruleysið sem
þú bjóst yfir, þakka fyrir allt.
Aðstandendum sendum við sam-
úð, minning um góða konu lifir.
Kveðja frá Maríu Pétursdóttur
og fjölskyldu, Vestmannaeyjum.
Halldór Sveinsson.
Látin er kær vinkona, Guðný
Pétursdóttir í Neskaupstað, og í
nokkrum orðum viljum við minnast
hennar. Guðný var tengdamóðir
Ögmundar bróður míns og á milli
þeirra var alla tíð mikil vinátta og
kærleikar. Ögmundur og Ragna
bjuggu á heimili Guðnýjar og Ólafs
foreldra Rögnu á sumrin þegar þau
á námsárum sínum unnu í síldar-
mjölsverksmiðjunni í Neskaupstað.
Þar kynntist ég Guðnýju fyrst. Síð-
ar dvaldist hún oft langtímum sam-
an hjá dætrum sínum í Reykjavík,
þá orðin ekkja.
Hún hafði greinst með krabba-
mein og þurfti þess vegna að leita
sér lækninga þar. Á heimili Ög-
mundar og Rögnu hittumst við og
kynntumst betur og alla tíð sýndi
hún mér og fjölskyldu minni vin-
áttu og hlýju. Hún átti næga vænt-
umþykju handa okkur öllum enda
sagði bróðir minn oft að Guðný
væri sannkölluð heimilisprýði og
alltaf notalegt að hafa hana á heim-
ilinu.
Henni féll sjaldan verk úr hendi,
ef ekki við heimilið þá var verið
með handavinnu og svo var auðvit-
að tekin bók í hönd. Hún gleymdi
ekki ömmubarninu mínu frekar en
öðrum og fékk hann útiföt hekluð
af Guðnýju.
En sorgin gleymdi ekki Guðnýju
frekar en öðrum og stóð hún af sér
stormana – en þegar Ögmundur og
Margrét dóttir hennar létust með
sex mánaða millibili var hún orðin
lúin og hafði greinst með krabba-
mein einu sinni enn.
Núna gat hún ekki meira og var
dauðinn henni kærkomin hvíld.
Fjölskyldu hennar sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðnýjar
Pétursdóttur.
Kristín Helgadóttir
og fjölskylda.
✝ Björn MarinóDúason fæddist á
Ólafsfirði 20. júlí
1916. Hann lést á dval-
arheimilinu Horn-
brekku í Ólafsfirði 14.
desember sl. For-
eldrar hans voru Dúi
Kristinn Stefánsson
organisti og verk-
stjóri, f. 19.8. 1890, d.
9.7. 1931, og Steinunn
Björnsdóttir Schram
fátækrafulltrúi, f.
25.8. 1888, d. 11.10.
1974. Foreldrar
Björns fluttust til Siglufjarðar þeg-
ar hann var á öðru ári og þar ólst
hann upp.
Björn var þríkvæntur.
K. 1 var Ólöf Margrét Bjarnadótt-
ir, f. 17.9. 1918, d. 12.10. 1977. Þau
skildu. Foreldrar hennar voru
Bjarni Pálmason, skipstjóri, og Sal-
óme Jónsdóttir. Dætur Björns og
Ólafar Margrétar eru: Steinunn
Dúa, f. 14.4. 1938, d. 18.9. 1996, Sal-
óme Herdís, f. 15.6. 1939, og Gunn-
hildur Birna, f. 12.7. 1940. Ólöf Mar-
grét átti einnig dótturina Eddu
Bragadóttur, f. 21.3. 1943.
K. 2 var Olga Þórarinsdóttir, f.
11.1. 1924, d. 30.7. 1967. Foreldrar
hennar voru Þórarinn Kristjánsson
símritari og Kristín Sigtryggsdóttir
syni útgerðarmanni og Hraðfrysti-
húsinu Hrímni hf. á Siglufirði og rak
einnig um árabil umboðs- og heild-
verslun á Siglufirði. 1955–1958 var
hann skrifstofustjóri hjá Hraðfrysti-
húsi Keflavíkur hf., sveitarstjóri
Miðneshrepps í Sandgerði var hann
1958–1962, við skrifstofustörf í
Keflavík og Reykjavík 1963–1967 og
við bókhald hjá Hraðfrystihúsi
Ólafsfjarðar hf. 1968–1989.
Björn var alla tíð mikill félags-
málamaður, söng með karlakórnum
Vísi á Siglufirði og starfaði með
Leikfélagi Siglufjarðar sem leikari
og leikstjóri. Síðar starfaði hann
með Leikfélagi Ólafsfjarðar, tafl-
félagi Ólafsfjarðar og var einn af
stofnendum félags eldri borgara í
Ólafsfirði. Meðhjálpari var Björn í
Ólafsfjarðarkirkju í 24 ár.
Björn gaf út bókina Síldaræv-
intýrið á Siglufirði sem hefur að
geyma minningar hans og sam-
antekt frásagna frá fjórða, fimmta
og sjötta áratug síðustu aldar þegar
Siglufjörður var mesta síld-
arverstöð landsins.
Björn gaf einnig út bækurnar
Heims um ból um jólasálminn al-
kunna og Hagyrðingur af Höfð-
aströnd. Björn skrifaði blaðagreinar
og flutti fjölda útvarpserinda um
áhugamál sín sem tengdust þjóð-
legum fróðleik.
Útför Björns fer fram frá Ólafs-
fjarðarkirkju í dag, föstudaginn 18.
desember, og hefst athöfnin kl.
13.30.
húsfreyja. Björn og
Olga voru barnlaus en
ólu upp Ólafíu Mar-
gréti, f. 10.1. 1956,
dóttur Steinunnar
Dúu.
K. 3 Kristín Sigurð-
ardóttir, f. 9.5. 1922,
d. 21.10. 2001. For-
eldrar Kristínar voru
Sigurður Jónsson
verslunarmaður, f.
16.11. 1891, d. 23.7.
1963, og Sigríður Vil-
hjálmsdóttir hús-
freyja, f. 19.11. 1891,
d. 11.11. 1965. Börn Björns og Krist-
ínar eru Helga, f. 4.11. 1948, og Sig-
urður, f. 20.1. 1950. Kristín átti einn-
ig dótturina Sigríði Vilhjálms, f. 9.9.
1943.
Björn stundaði á unglingsárum
nám í kvöldskóla Siglufjarðar en fór
síðan til náms við Verslunarskóla Ís-
lands og lauk þaðan prófum 1936.
Hann vann við skrifstofustörf hjá
Síldarútvegsnefnd og hjá Síld-
arverksmiðjum ríkisins á Siglufirði
1936–1937, var kaupfélagsstjóri hjá
Samvinnufélagi Fljótamanna í
Haganesvík 1937–1941, deild-
arstjóri hjá Kaupfélagi Siglfirðinga
1942–1944. Á árunum 1945–1954
var hann skrifstofustjóri og fram-
kvæmdastjóri hjá Friðrik Guðjóns-
Tengdafaðir minn var eftirtektar-
verður maður. Ég kynntist honum
fyrst fyrir meira en 40 árum, hann
var kominn yfir fimmtugt en ég var
innan við tvítugt. Ég var að trúlofast
syni hans og verðandi tengdaforeldr-
ar mínir voru að líka að draga sig
saman. Þau höfðu meira en tuttugu
árum fyrr eignast saman tvö börn,
en svo skildu leiðir. Örlögin leiddu
þau saman á ný þegar bæði voru
komin á miðjan aldur. Kristín,
tengdamóðir mín hafði aldrei gifst,
en Björn átti þá að baki tvö hjóna-
bönd. Svona getur lífið komið á
óvart.
Björn var lífsnautnamaður, hrók-
ur alls fagnaðar og venjulega mið-
punkturinn í samkvæmum og á
mannamótum. Hann sagði skemmti-
legustu sögurnar, hélt bestu ræð-
urnar, kunni allar tvíræðu vísurnar
og samdi þær jafnvel sjálfur. Átti
einstaklega gott lundarfar. Hann var
dugmikill maður, skarpgreindur og
sjarmerandi. En hann átti sína
skuggahlið. Bakkus var honum erf-
iður förunautur alla tíð. Og þó að
honum tækist á tímabilum að bægja
honum frá sér, er enginn vafi á því að
hæfileikar hans nutu sín ekki eins og
efni stóðu til.
Heima sat Björn jafnan um-
kringdur bókum og blöðum við rit-
störf. Í huga hans var Siglufjörður
sérstökum ljóma vafinn. Þar átti
hann heima þegar Siglufjörður var
mesta síldarverstöð landsins og
Björn tók saman bók um Síldaræv-
intýrið á Siglufirði. Hann tók einnig
saman bókina Hagyrðingur af Höfð-
aströnd og skrifaði blaðagreinar og
flutti fjölda útvarpserinda um síld-
arárin, sem voru honum svo hugleik-
in.
Jólaboðin hjá tengdaforeldrum
mínum voru af gömlu gerðinni. Heitt
súkkulaði með rjóma, margar tertur
og staflar af smákökum. Björn hafði
alltaf eitthvað skemmtilegt að sýna
barnabörnunum, galdraði fyrir þau
og kenndi þeim ýmsar þrautir. Og á
sumrin þegar þau Kristín og Björn
brugðu sér í helgarferðir á Skodan-
um voru oft tvær afastelpur í aft-
ursætinu á leið í ævintýraleit með
afa og ömmu.
Ég sá Björn leika danskan kaup-
mann í leikritinu Piltur og stúlka eft-
ir Jón Thoroddsen. Það var eftir-
minnilegt. Kunnugir sögðu reyndar
að hann hafi alls ekki kunnað text-
ann en það kom ekkert að sök.
Dönskuskotin íslenskan hans og kar-
aktersköpunin var með þeim hætti
að fólk veltist um af hlátri. Hann
hafði leikið á Siglufirði á árum áður
og tók upp þráðinn þegar hann flutti
til Ólafsfjarðar. Síðar varð hann
virkur í félagi eldri borgara í Ólafs-
firði.
Björn var trúaður maður, honum
þótti vænt um kirkjuna og var með-
hjálpari í Ólafsfjarðarkirkju í 24 ár.
Tengdamóðir mín lést árið 2001. Eft-
ir það bjó Björn á hjúkrunarheim-
ilinu Hornbrekku í Ólafsfirði og
hafði þar gott atlæti. Þá vorum við
Sigurður sonur hans flutt frá Ólafs-
firði en dóttir Kristínar, Sigríður, og
hennar fjölskylda leit eftir gamla
manninum og sýndi honum mikla
hlýju. Heilsunni hafði hrakað síðustu
árin, en gamli neistinn var enn til
staðar og stutt í brosið. Svo fór
minnið að verða gloppótt, handlegg-
urinn greri ekki eftir brot og ég fann
að hann var orðinn hvíldarþurfi eftir
langa æfi. Að leiðarlokum bið ég Guð
að geyma minn gamla vin.
Margrét Sigurgeirsdóttir.
Nú þegar afi er fallinn frá eru
margar minningar sem þjóta um
hugann. Það voru ánægjuleg upp-
vaxtarárin í Ólafsfirði þar sem mikið
samneyti var við ömmu og afa í
Höfn. Minningarnar þaðan eru
margar og góðar og við minnumst
þeirra beggja með hlýju og þakklæti.
Minningarnar um afa eru flestar
tengdar einstakri kímnigáfu hans og
glaðlegu viðmóti.
Afi var barngóður og hlýr og alltaf
gaman að heimsækja hann, hlusta á
skemmtilegar sögur og vísur og fá
brjóstsykur eða annað góðgæti hjá
honum. Sögurnar sagði hann okkur
af mikilli snilld, þekkti vel til manna
og staðhátta og var óþrjótandi fróð-
leikur um ýmis efni. Margar þeirra
spann hann á staðnum, sumar voru
sannar og aðrar skreyttar, enda
hafði hann af nógu að taka.
Hann hafði á vissan hátt lifað æv-
intýralegu lífi, búið víða, ferðast og
sinnt margvíslegum störfum. Síð-
ustu árin dvaldist afi á Hornbrekku á
Ólafsfirði og fékk þar mjög góða að-
hlynningu. Ferðirnar norður hafa
verið fáar hin síðari ár og því gott að
vita af afa í góðum höndum ættingja
og vina og starfsmanna Hornbrekku.
Við sendum bestu kveðjur frá okk-
ur og fjölskyldum okkar til fjöl-
skylduvina og allra afkomenda afa.
Minningin um góðan afa og merki-
legan mann lifir.
Kristín, Tryggvi og
Birna María Sigurðarbörn.
Það var alltaf mikið tilhlökkunar-
efni hjá okkur systkinunum að fara
norður í Ólafsfjörð til ömmu og afa.
Þangað fórum við fjölskyldan og
eyddum sumarfríunum. Hjá þeim
var gott að vera og alltaf var tekið á
móti okkur með höfðinglegum hætti,
ekkert til sparað, hvorki í veitingum
né væntumþykju.
Okkur er sérstaklega minnisstætt
hvernig amma og afi stóðu alltaf út á
tröppum á Ólafsveginum þegar við
renndum í hlað, það augnablik mark-
aði alltaf upphaf skemmtilegra tíma
hjá okkur krökkunum þar sem nú
gætum við hitt alla ættingjana fyrir
norðan og þá sérstaklega ömmu
Stínu og afa Björn.
Á sama máta stóðu amma og afi,
hlið við hlið, á tröppunum og veifuðu
bless þegar við fórum.
Á þeim tíma kvaddi maður með
trega líkt og gert er nú, en huggar
sig við að afi Björn og amma Stína
eru saman á ný. Hvíl í friði elsku afi.
Sigríður Björk, Jón Óskar og
Kristín Birna Halldórsbörn.
Mín fyrstu kynni af Birni Dúa
voru þegar ég mætti til vinnu á skrif-
stofu Hraðfrystihúss Ólafsfjarðar hf.
einn kaldan janúarmorgun árið 1973.
Þar mætti mér reffilegur og hress
miðaldra maður sem tók mér afskap-
lega vel. Við Björn unnum síðan
saman í tæp 15 ár eða þar til hann
hætti vegna aldurs og ég held að
ekki hafi borið skugga á þótt stund-
um hafi þurft að ræða málin í alvöru.
Það voru ekki fáar kaffipásurnar
sem sögurnar fengu að fjúka því
Björn átti mjög auðvelt með að segja
frá og gerði það yfirleitt á skemmti-
legan og líflegan máta svo stundum
þegar hann var í essinu sínu veltist
maður um af hlátri og sagði hann
ljúga þessu öllu saman. En það var
nú bara svo að Björn var búinn að
koma víða við og hafði kynnst mörg-
um á sinni lífsleið og brallað margt
sem hann hafði gaman af að segja frá
og kom svo skemmtilega frá sér að
ótrúlegt virtist. En það er nú alltaf
svo að menn eru breyskir og það var
ekki alltaf gaman að glíma við vanda-
mál sem upp komu. En ég tel Björn
vera einn af vinum mínum sem nú er
fallinn frá.
Björn var skákmaður góður og
þær voru ekki fáar skákirnar sem við
telfdum bæði hjá Skákfélagi Ólafs-
fjarðar þar sem hann var mjög virk-
ur félagi og eins heima hjá tengda-
foreldrum mínum Ásgrími og Helgu,
en þar var oft þriggja manna mót á
sunnudögum. Þess ber að geta að
Helga tengdamamma og Kristín
(Stína) kona Björns voru systur.
Björn var hafsjór af fróðleik og
kunni ógrynni af vísum og þótti
penni góður. Hann var mikill grúsk-
ari, sérstaklega á ljóð og þess háttar
. Hann gaf út nokkrar bækur m.a.
Síldarævintýrið á Siglufirði og Ljóð
og lausavísur.
Margar skondnar sögur eru til af
Birni bæði sem hann sagði sjálfur og
sem urðu til á lífsleiðinni. Ein þeirra
sem Björn hafði mikið gaman að
segja frá var um það þegar hann var
í „bissness“ og framleiddi blóma-
áburð sem hann nefndi grænu
þrumuna. Eitt sinn kom hann inn í
búð til þess að bjóða áburð, en kaup-
maðurinn sagðist eiga nóg af áburði
og benti á danskan blómaáburð.
Björn gekk þá að hillunni og sagði,
ertu að selja þetta piss. Skrúfaði
tappann af og saup á. Þetta er bara
vatn sagði hann. Hann skipulagði
síðan fyrirspurnarhóp sem fór í bæði
þessa búð og aðrar og spurðist fyrir
um grænu þrumuna, síðan kom
Björn nokkru seinna og bauð vör-
una. Auðvitað gleyptu kaupmennirn-
ir þá við honum því það hafði svo
mikið verið spurt um blómaáburð-
inn.
Eitt get ég ekki látið hjá líða að
minnast á en það voru bílamál
Björns. Hann var vel þekktur á
Trabantinum sínum og ekki síður
Wartburginum, enda held ég einu
sinnar tegundar á Ólafsfirði. Hann
fór nú ekki alltaf hratt yfir á þessum
bílum samanber söguna af tengda-
pabba, þegar Björn bauð honum far
niður á skrifstofu. Þá sagði Ásgrím-
ur nokkuð snöggur upp á lagið, nei
þakka þér fyrir Björn, ég er að flýta
mér. Hvíl þú í friði Björn minn gamli
vinur.
Að leiðarlokum sendum við Inga
aðstandendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Þorsteinn Ásgeirsson.
Björn Marinó Dúason
✝
Elskuleg dóttir, móðir, tengdamóðir og amma,
BIRNA BJARNADÓTTIR,
lést á Hrafnistu, Reykjavík, þriðjudaginn
15. desember.
Jarðarförin mun fara fram frá Bústaðakirkju
mánudaginn 28. desember kl. 13.00.
Aðalheiður Sigurðardóttir,
Jófríður Sveinbjörnsdóttir,
Aðalheiður Sveinbjörnsdóttir,
Stefán Þór Sveinbjörnsson, Hjörtfríður Guðlaugsdóttir
og barnabörn.
✝
Frændi minn,
GRÍMUR MAGNÚSSON
frá Flögu,
Króki, Flóahreppi,
síðast Sólvöllum,
Eyrarbakka,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju laugardaginn
19. desember kl. 13.30.
Fyrir hönd systkina hins látna og annarra ættingja,
Sigurbergur Brynjólfsson.