Morgunblaðið - 18.12.2009, Side 40

40 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. DESEMBER 2009
Um haustið 1976
vorum við, ég og
bekkjarsystir mín í
Langholtsskóla,
sendar niður í Laugardal til að
prófa frjálsar íþróttir. Inniæfingar
voru þá að hefjast inni í Bald-
urshaga og þegar við mættum var
KR æfing. Brúnn, spengilegur
miðaldra maður skokkaði tígulega
í litla hringi á brautinni, mér þótti
þetta undarlegur maður. Valbjörn
fór strax að láta okkur hlaupa og
sprikla. Þetta voru aðrir tímar en
nú eru. Fæstir frjálsíþrótta-
þjálfarar voru með menntun í
þjálfunar eða uppeldisfræðum.
Oftar voru menn drifnir áfram af
metnaði og áhuga og unnu við
þjálfun með annarri vinnu. Ég
hætti fljótt að mæta á þessar æf-
ingar en Valli þóttist sjá einhverja
hæfileika fara þar til spillis og
þvældi mér aftur til æfinga. Hann
var með endalausan metnað fyrir
hönd þeirra sem hann var að að-
stoða. Hann nefndi tíma og tölur
sem manni fannst út í hött en fór
svo að trúa sjálfur á þessi mark-
mið. Og þegar bætingu var náð var
enginn eins glaður og Valli.
Það var oft mikið fjör í Bald-
urshaga. Valla var einstaklega lag-
ið að etja fólki saman í keppni og
skapa stemmningu og stundum
var allt á suðupunkti. Startblokk-
um raðað á allar brautir, stelp-
urnar fengu að byrja aðeins fram-
ar, viðbúin, tilbúin og skotið reið
af og enginn vildi verða síðastur.
Keppnisandinn var í algleymingi
enda sagði Valli oft „þú átt að æfa
það sem þú keppir í“.
Það er ekki sjálfgefið að góðir
íþróttamenn geti orðið góðir þjálf-
arar, en Valbirni var einkar lagið
að leiðbeina í tæknigreinum. Hann
hafði mjög gott auga fyrir því sem
mátti betur fara og byggði þar á
miklu innsæi og langri reynslu
sem afreksíþróttamaður. Valli var
nokkuð hugmyndaríkur þegar kom
að æfingum og örugglega nokkuð
framúrstefnulegur á þessum árum.
Hann lét mig t.d. stundum hlaupa í
þyngdarvesti, jafnvel yfir grindur.
Brautin í Baldurshaga var þá ekki
nema um 50m og engin 200m inn-
anhúsbraut til á þessum tíma. Þá
var bara hlaupið fram og til baka
með viðeigandi skellum í veggina
sitt hvorum megin. Stundum
neyddi Valli mig til að hlaupa
Valbjörn J. Þorláksson
✝ Valbjörn J. Þor-láksson fæddist á
Siglufirði 9. júní 1934.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Skóg-
arbæ, 3. desember
2009.
Útför Valbjarnar
fór fram frá Foss-
vogskirkju 11. desem-
ber 2009.
hraðar með því að
hlaupa með mér,
grípa heljartaki í
peysubakið og ýta
mér áfram. Ég hef
ekki séð neinn þjálf-
ara leika þetta eftir
enda komst hann í
hörkuform á þessu
kallinn. Það var líka
um þetta leyti (1979)
sem hann setti
heimsmet öldunga í
110m grindahlaupi.
Hann lagði líka
mikla áherslu á lyft-
ingar á þessum tíma og það var
oft mikið fjör í lyftingaklefanum.
Mér er minnisstætt þegar bekk-
pressubekkurinn var notaður á
þann óhefðbundna hátt að hoppað
var yfir hann með stöng og lóð á
bakinu. Þetta var mjög góð æfing
fyrir sprengikraftinn og fyrir
mann sem hafði lyft sér 4m uppí
loft með stálstöng og lent í sand-
bing ekki mikið mál.
Tilviljun réð því að ég hóf að
æfa frjálsar íþróttir með KR en
þar kynntist ég hinu jákvæða og
hvetjandi viðhorfi Valbjörns sem
hafði bætandi áhrif á mig sem
íþróttamann. Það þýddi sko ekk-
ert væl, fram með kassann, upp á
tærnar og taka svo almennilega á
því! Þannig var Valli.
Aðstandendum votta ég samúð.
Helga Halldórsdóttir.
Kveðja frá Knattspyrnu-
sambandi Íslands
Oft hafa vegir knattspyrnunnar
og frjálsra íþrótta legið saman.
Það var raunin í vini okkar Val-
birni Þorlákssyni, sem við kveðj-
um í dag hinsta sinni. Valbjörn
iðkaði knattspyrnu á unga aldri
en varð síðar landsþekktur af-
reksmaður í frjálsum íþróttum.
Margir knattspyrnumenn, sem
leikið hafa á Valbjarnarvelli, en sá
völlur er nefndur í höfuðið á hon-
um, kynntust honum sem starfs-
manni Laugardalsvallar til fjölda
ára.
Valbjörn sinnti störfum sínum á
Laugardalsvelli af einstakri lipurð
og vildi greiða götu allra sem þar
komu. Hann var áreiðanlegur og
hvers manns hugljúfi, í raun
hreint og klárt góðmenni. Frá
árinu 1997 hefur KSÍ borið
ábyrgð á rekstri Laugardalsvallar
og varð Valbjörn þá starfsmaður
KSÍ. Leysti hann störf sín þar af
hendi með prýði, var vel metinn
sem starfsmaður og félagi.
Fjölskyldu Valbjörns sendum
við innilegar samúðarkveðjur um
leið og við kveðjum góðan vin
íþrótta og afreka.
Geir Þorsteinsson,
formaður KSÍ.
Tilkynningar um messur á aðfangadag, jóla-
dag, annan jóladag og 27. desember verða
birtar í Morgunblaðinu 23. desember og
þurfa þær að berast í síðasta lagi 18. desem-
ber. Hefðbundinn stafafjöldi hefur verið auk-
inn um helming fyrir 23. desember.Tilkynn-
ingar um messur á gamlársdag, 1. og 3.
janúar verða birtar 30. desember og þurfa
þær að berast í síðasta lagi 28. desember. Hefðbundinn stafa-
fjöldi hefur verið aukinn um helming fyrir 30. desember.
Messur um jól og áramót
✝ BrynhildurFriðbjörns-
dóttir fæddist á
Sunnuhvoli við
Grenivík 15. sept-
ember 1940. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 9. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Friðbjörn Guðna-
son húsasmiður, f.
1903, d. 1988 og
Anna Jónsdóttir
húsmóðir, f. 1911,
d. 1999. Systkini Brynhildar eru
Erla, f. 1933, Jón, f. 1935, Hólm-
fríður, f. 1947 og Ólína, f. 1950.
Hinn 13. nóvember 1960 giftist
Brynhildur Ernst Hermanni Ing-
ólfssyni bónda og verkamanni, f.
15. jan 1936, og hófu þau búskap
í Dal. Frá 1967 bjuggu þau á
Grenivík. Börn þeirra eru: a)
Guðni, f. 1961, kvæntur Öddu
Björk Brynjarsdóttur, börn
þeirra eru María og Valur. b)
Hólmfríður, f. 1962, sonur henn-
ar er Gunnar Örn Arnórsson,
dóttir hans er El-
ísabeth Anna. c)
Anna Margrét, f.
1969, gift Arnari
Egilssyni, börn
þeirra eru Einar
Þorri, Elmar Atli
og Elín Edda. d)
Björn Ingi, f. 1976.
e) Helga Kristín, f.
1980. Börn hennar
eru Gísli Guð-
laugur Sveinsson
og Sunna Brynhild-
ur Sveinsdóttir.
Brynhildur var
útivinnandi húsmóðir alla sína
æfi og starfaði lengst af sem
gjaldkeri Sparisjóðs Höfðhverf-
inga. Hún tók mikinn þátt í fé-
lagsstörfum í sveitinni, söng í
kirkjukór Grenivíkurkirkju frá
fermingu og var virk í starfi
kvenfélagsins Hlínar alla tíð.
Einnig söng hún með Kvenna-
kórnum Lissý meðan hann starf-
aði.
Útför Brynhildar fer fram frá
Grenivíkurkirkju í dag, föstu-
daginn 18. desember, kl. 13.30.
Ég þakka þér góð kynni Billa mín.
Þetta ljóð minnir mig svo á þig
Ég veit ekki hvort þú hefur,
huga þinn við það fest.
Að fegursta gjöf sem þú gefur
er gjöfin sem varla sést.
Ástúð í andartaki,
augað sem glaðlega hlær,
hlýja í handartaki,
hjarta sem örar slær,
Allt sem þú hugsar í hljóði,
heiminum breytir til.
Gef þú úr sálarsjóði,
sakleysi, fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson.)
Kæru ættingjar, ég votta ykkur
innilega samúð mína.
Megi guð styrkja ykkur í sorginni.
Jóhanna Reykjalín.
„Þegar þú komst í heiminn gréstu,
en þínir nánustu voru glaðir. Lifðu
þannig að þegar þú ferð gráti þínir
nánustu, en þú sjálfur verðir glaður.“
Með þessum orðum minnir Sören
Kirkegaard okkur á mikilvægi þess
að lifa fallega. Það gerði Brynhildur
Friðbjörnsdóttir. Samfélagið hennar
Billu grætur, hún hverfur af braut
eftir að hafa gefið svo mörgum margt
það, sem mölur og ryð fær ekki eytt.
Billa má svo sannarlega gleðjast
yfir því, er hún gengur nú inn í hinn
eilífa jólafögnuð. Það eru ekki allir,
sem feta þá slóð að geta sýnt einlæga
hlýju, vináttu og hjálpsemi. Ef sú
væri raunin sæjum við eflaust
ómengaða veröld.
Billa vann jafnvel ómeðvitað að því
að gera veröldina með þeim hætti
hreinni. Það er ótvíræður kostur.
Þess vegna vildu svo margir vera ná-
lægt Billu, þess vegna gráta svo
margir þegar hún er farin. Guð kær-
leikans þerrar þau tár, sá er birtist í
barninu í Betlehem. Billa trúði á
þann Guð, og þjónaði Honum trúföst
alla tíð, henni séu færðar sérstakar
þakkir fyrir það. Og hún þjónaði góð-
um Guði ekki síður með daglegu lífi
sínu, þar var um að ræða sterka
guðsþjónustu hversdagsins.
Það var gott að koma heim aftur,
enn betra þegar hlýja og vinátta
Billu mætti mér og fjölskyldu minni.
Kærar þakkir fyrir það Brynhildur,
Guð geymi þig og fjölskyldu þína.
„Huggið, huggið lýð minn, segir Guð
yðar.“ (Jesaja, 40.1)
Bolli og fjölskylda, Laufási.
Að deyja er sjálfsagðasti hlutur
sem til er. Við gerum það öll á end-
anum. Samt er alltaf sárt þegar það
gerist. Nú sem aldrei fyrr. Hverjum
gat dottið í hug að Billa færi alla leið
þangað þegar hún ætlaði rétt að
skreppa í hjartaþræðingu og koma
svo eins og ný manneskja eftir
nokkra daga og halda áfram þar sem
frá var horfið við jólabaksturinn.
Hverjum gat dottið í hug að hjartað í
henni gæti bilað. Þetta stóra hjarta
sem venjulega var svo fullt af ýmsum
nýtilegum eiginleikum eins og um-
hyggjusemi og hlýju og gleði og gjaf-
mildi. Einkum því síðastnefnda.
Þegar Billa var búin að tína of mik-
ið af bláberjum, af því að veðrið var
svo gott og svo mikið af berjum, fór
hún á bæi að gefa þeim sem nenntu
ekki að týna sjálfir. Þegar hún hafði
prjónað meira af sokkum en hún
hafði þörf fyrir handa sínu fólki, sigt-
aði hún út eitthvert heimili þar sem
hún vissi marga fætur, bankaði upp á
og sagði: „Æi, geta ekki krakkarnir
notað þessa sokka? Ég veit ekkert
hvað ég á að gera við þetta.“ Stund-
um bakaði hún of mikið af pönnukök-
um og ýmsir nutu góðs af því. Pönnu-
kökubakstur var sérgrein hennar.
Þar var allt gullmedalíu virði; útlit,
bragð og afköst.
Allir þekktu Billu, því alla starfs-
ævi sína hélt hún sig á stöðum þar
sem allir áttu erindi; fyrst í búðinni,
svo á símstöðinni og síðast í spari-
sjóðnum. Við þau störf sem þar eru
unnin þarf fyrst og fremst þjónustu-
lund. Þess vegna hentuðu þau Billu.
Billa var svo stálheppin að eignast
mörg börn með Edda og mörg
barnabörn og þegar hún var „hætt
að vinna“, eins og það er kallað, gat
hún farið að einbeita sér að því að
þjóna þeim. Vera húsmóðir og amma
í aðalhlutverki. Hún var eiginlega
rétt að byrja á því þegar hún var
kölluð til burtfarar. Hvað á svona
ráðslag að þýða hjá almættinu? Við
botnum ekkert í þessu og erum
hrygg og jafnvel svolítið reið. Það
skulum við þó reyna að hrista af okk-
ur, gleðjast heldur yfir því að Billu,
þessari fínu manneskju, var skákað
niður á þessum stað en ekki ein-
hverjum öðrum. Að það vorum við
sem fengum að hafa hana þennan
tíma sem hún gisti Hótel Jörð en
ekki einhverjir aðrir.
Líf fólks er ævintýri. Því miður
ekki skemmtilegt í öllum tilfellum.
En ævintýrið hennar Billu var
skemmtilegt. Því þá ekki að hugsa
sér svolítið framhald á því. Sjá hana
fyrir sér banka upp á Gullna hliðið
með prjónana í annarri hendinni og
pönnukökupönnuna í hinni. Og
næstu fréttir úr himnaríki, ef ein-
hverjar berast, munu fjalla um það
að pönnukökubakstur hafi eflst til
muna og sankti Pétur sé kominn í
nýja ullarsokka. Þannig fær ævin-
týrið farsælan endi.
Eddi, Guðni, Adda, Hóffa, Anna
Magga, Arnar, Björn Ingi, Helga
Kristín og öll barnabörnin. Þið syrg-
ið auðvitað eins og við gerum öll,
annað væri óhugsandi. Verið þið
samt líka svolítið glöð yfir því hvað
þið voruð heppin að eiga Billu.
Björn Ingólfsson.
Kær vinkona mín, Brynhildur
Friðbjörnsdóttir, er fallin frá. Við
Billa, eins og hún var ætíð kölluð,
höfum verið vinkonur allt frá ung-
lingsárum. Ein fyrsta minning mín
um samverustundir okkar er þegar
við vorum eitt sinn tvær einar heima
á Sunnuhvoli, æskuheimili Billu.
Fannst okkur við ekki nógu fínar um
hárið og ákváðum að nú skyldi gerð
bragarbót á. Skærin voru dregin
fram og töfraðar fram þessar líka
fínu, nýmóðins klippingar. Við vin-
konurnar vorum hæstánægðar með
árangurinn en mæðrum okkar var
lítið skemmt.
Kirkjan átti stóran þátt í lífi Billu.
Um fermingaraldur ákváðum við
stöllur að ganga til liðs við kirkju-
kórinn og var kórsöngurinn stór
þáttur í lífi okkar alla tíð auk þess
sem Billa sat í stjórn kirkjukórsins
til margra ára. Samviskusemi henn-
ar var annáluð og birtist hún meðal
annars í því að hana vantaði nánast
aldrei á kóræfingar eða athafnir í
kirkjunni.
Við vinkonurnar gengum saman í
Kvenfélagið Hlín og unnum saman á
þeim vettvangi alla tíð, sátum meðal
annars saman í stjórn. Þar var í
mörgu að snúast en Billa gekk að
verki með gleði. Leiðir okkar Billu
lágu einnig saman í starfi því við
unnum saman í gamla KEA úti-
búinu. Oft var brugðið á leik, t.d.
skemmtum við okkur oft við þá iðju
að taka upp tólið á gamla sveita-
símanum og hlusta á skraf hús-
mæðra og bænda í sveitinni um
landsins gagn og nauðsynjar. Og við
Billa fetuðum áfram svipaða vegu.
Hún fór í Húsmæðraskólann að
Laugalandi í Eyjafirði en ég kaus að
sækja Húsmæðraskólann í Reykja-
vík. Skiljanlega vildi Billa ekki fara
lengra því á þeim tíma hafði hún
kynnst honum Edda sínum sem síð-
ar varð eiginmaður hennar.
Þrettándi nóvember 1960 var ör-
lagadagur í lífi okkar beggja því
þann dag giftum við okkur báðar í
Grenivíkurkirkju. Það var fríður
flokkur sem gekk í hjónaband þann
daginn, Billa og Eddi, ég og Oddgeir
og Anna og Fiddi á Finnastöðum.
Árið 1961 eignuðumst við svo öll
okkar fyrstu börn og segja má að við
höfum gengið í takt í gegnum tíðina.
Til fjölmargra ára færði Billa mér
rósavönd á Sjómannadaginn og um
langt árabil hef ég heimsótt þau hjón
á aðfangadag og átt með þeim góðar
stundir áður en jólahátíðin gengur í
garð. Allar þessar samverustundir
skipa dýrmætan sess í minningunni
um kæra vinkonu.
Billa og Eddi bjuggu sín fyrstu
hjúskaparár í Dal á heimili Edda en
fluttu síðan til Grenivíkur þar sem
Billa var símstöðvarstjóri í nokkur
ár. Árið 1981 hóf hún störf í Spari-
sjóði Höfðhverfinga og starfaði þar
fram til ársins 2006 er hún hætti
störfum enda þá komin á virðulegan
aldur.
Billa var kona sem barst ekki mik-
ið á en tók þátt í öllu þar sem hægt
var að láta gott af sér leiða. Eign-
uðust þau Eddi og Billa fimm börn,
þau Guðna, Hólmfríði, Önnu Mar-
gréti, Björn Inga og Helgu Kristínu.
Í systkinahópnum á ég yndislega
nöfnu og er nafngiftin lýsandi um þá
vináttu sem tengdi okkur Billu sam-
an og aldrei bar skugga á.
Kæra fjölskylda, við Oddgeir
sendum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að styrkja
ykkur í sorginni.
Margrét S. Jóhannsdóttir
Brynhildur
Friðbjörnsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku Billa.
Bros á vör, faðmlag og hlýja,
kaffibolli og spjall.
Full fata af bláberjum, hlýir
vettlingar á litlar hendur og
kartöflur í kílóavís.
Bros, faðmlag og hlýja.
Við minnumst þín og hugur
okkar er fullur af söknuði, en
um leið gleði og þakklæti yfir
að hafa fengið að þekkja þig.
Hvíl í friði.
Elsku Eddi og fjölskylda,
missir ykkar er mikill.
Góður Guð styrki ykkur og
huggi.
Sólveig, Gauti og synir.
Andlátstilkynningar
HELGARÞJÓNUSTA - andlátstilkynningar
í mánudagsblaðið eru eingöngu bókanlegar á
mbl.is frá kl. 18:00 á föstudegi til kl. 12:00 á
sunnudegi
Slóðin er: http://mbl.is/mogginn/andlat/form/