Fréttablaðið - 12.11.2011, Blaðsíða 42

2 fjölskyldan
Fjölskyldan kemur út mánaðarlega með helgarblaði Fréttablaðsins. Ritstjórn:
Sólveig Gísladóttir Hönnun: Silja Ástþórsdóttir Forsíðumynd: Vilhelm Gunnarsson
Pennar: Gunnþóra Gunnarsdóttir Júlía Margrét Alexandersdóttir Ragnheiður
Tryggvadóttir Roald Viðar Eyvindsson Sigríður Björg Tómasdóttir Ljósmyndir:
Fréttablaðið Auglýsingar: Ívar Örn Hansen ivarorn@365.is
Þorbjörg Anna er í heimsókn á vinnustað pabba síns, leik-skólanum Mýrinni í litla Skerjó. Þangað skýst hún
stundum þegar hún er búin í skól-
anum, enda er hún svo heppin að
frekar stutt er á milli. Hún er á
tíunda ári og gengur í Melaskóla.
Þennan daginn lenti hún samt í
hellidembu. Smá hik kemur á hana
þegar hún er spurð hvort hún hjálpi
pabba sínum að passa börnin í leik-
skólanum. „Oft finn ég mér bara
einhverja bók og les hana inni á
kaffistofu,“ segir hún og lítur á
pabba sinn. „Já, og stundum lestu
líka fyrir börnin. Það er hjálp í
því,“ segir hann hlýlega.
Það leynir sér ekki að þau feðgin
eru miklir vinir. „Það reyndi nú á
vináttuna í sumar þegar við löbb-
uðum Laugaveginn,“ segir Gísli
Hrafn kankvís og bætir við. „Ég
geng dálítið mikið og dótturina
hefur langað að labba Lauga-
veginn síðustu þrjú ár, við létum
verða af því í sumar, töldum að
hún væri tilbúin.“ „En svo ældi ég
nokkrum sinnum fyrsta daginn,“
rifjar hún upp og bætir við: „Samt
var þetta ótrúlega skemmtilegt.“
„Já, hún kláraði þetta með stæl,“
segir pabbinn stoltur. Þau segj-
ast labba frekar mikið dags dag-
lega, að minnsta kosti allar styttri
vegalengdir, fyrst í leikskólann,
svo hún í skólann og hann í vinn-
una. „Svo löbbum við oft í sund í
Vesturbæjarlaug,“ segir Þorbjörg
Anna.
Gísli Hrafn og Þorbjörg Anna
búa á Hjarðarhaganum, ásamt
mömmu Þorbjargar Önnu, Ingi-
björgu Stefánsdóttur. Þar býr
líka Nína, hálfsystir Þorbjargar
Önnu. Hún er 22 ára og á þriðja
ári í lögfræði. „Ég kynntist Nínu
þegar hún var sjö ára og hugsaði
með mér, ef ég hef ekki tíma fyrir
hana núna þá hef ég hann aldrei.
Þeirri skoðun hef ég haldið og við
í fjölskyldunni höfum gefið okkur
þann tíma sem þarf til að vera
saman. Tengsl og traust skapast
með samveru og samveran tekur
tíma,“ segir Gísli Hrafn. „Þegar
ég hef mikið að gera og dóttirin er
meira með mömmu sinni þá snýr
hún sér líka meira til hennar þó
að ég sé heima. Nákvæmlega það
sama gerist ef tímabil koma sem
mamma hennar er mikið upptekin.
Þá sækir hún til mín. En ég held
að við höfum haft sæmilegt jafn-
vægi í þessu, þannig að hún sé jafn
hænd að okkur báðum.“
Gísli Hrafn, Ingibjörg og Nína
bjuggu í Danmörku um tíma og
þar fæddist Þorbjörg Anna fyrir
níu árum. Hún man samt ekk-
ert eftir sér þar. „En í fyrrahaust
var mamma þar í nokkra mánuði í
skóla og þá fórum við pabbi þangað
í heimsókn. Þá fórum við út í skóg
og skoðuðum leynistaðinn okkar
gamla sem ég mundi samt ekkert
eftir,“ segir Þorbjörg Anna bros-
andi.
Gísli Hrafn segir Nínu gott
dæmi um að skilnaðarbörn séu
engin vandamál ef rétt sé staðið
að hlutum enda séu tengslin líka
góð við pabba hennar. „Í kringum
Nínu er dæmi um flókna fjölskyldu
og einu sinni fórum við að teikna
hana upp, það voru foreldrar, kær-
asta pabbans og kærasti mömm-
unnar, margar ömmur og afar og
annað eftir því. Þegar hún leit yfir
blaðið sagði hún með fögnuði: „Vá
hvað ég á marga sem þykir vænt
um mig!“ Börn eru svo snjöll.“
Nú má Þorbjörg Anna ekki vera
að þessu rabbi lengur því hún er
að drífa sig í sellótíma vestur í
Frostaskjól. Hún fer á hjóli og
ætlar að reyna að komast á milli
regnskúranna.
- gun
Tengsl og traust
skapast með samveru
Feðginin Gísli Hrafn Atlason og Þorbjörg Anna Gísladóttir eru bestu vinir og verja
mörgum stundum saman. Þau geta samt ekki verið saman á morgun, á feðradaginn,
vegna vinnuferðar sem Gísli er að fara í, en bæta sér það örugglega upp síðar.
Samrýmd feðgin Það reyndi á vináttu þeirra Þorbjargar Önnu og Gísla Hrafns í sumar þegar þau löbbuðu Laugaveg-
inn. FRÉTTABLAÐIÐ/GVA
BÓKIN
Ragnheiður Tryggvadóttir
skrifar
Lengi býr að fyrstu gerð Hvað kostar að vera til? Hver
er munurinn á peningum og verðmætum? Hvernig á að lesa
launaseðilinn sinn? Hvers vegna borgar sig að spara? Þessu
öllu og fleiru er velt upp í bókinni Hvað kosta ég? eftir Daða
Rafnsson, en henni er ætlað að auka fjármálalæsi ungs
fólks.
Foreldrar og börn gætu haft gagn og gaman af því að
lesa bókina saman en hún hentar einnig til kennslu í
lífsleikni í grunn- og framhaldsskólum.
Samhliða útgáfu bókarinnar hefur verið opnuð vefsíðan
fjarmalaskolinn.is sem styður við efni hennar. Þar er að
finna ítarlegar skýringar á hugtökum, reiknivélar,
formúlur og fleira. Á vefsíðunni er líka hægt að skrá sig á
námskeið sem Fjármálaskólinn heldur.
Ég hafði ekki gert mér grein fyrir hve góður nætursvefn er mik-ils virði fyrr en ég eignaðist börn. Hvernig svefn er undirstaða þess að bæði líkami og hugur starfi og hvernig skortur á honum
brýtur niður allt mótstöðuafl, bæði líkamlegt og andlegt. Fram að
því var ég ein af þessum óþolandi barnlausu, sem hneykslaðist á
undanlátssemi foreldranna í kringum mig. Hafði engan skilning á
buguðum foreldrum í Bónus sem tíndu í innkaupakörfuna allt sem
kolóður krakkinn fór fram á. Ég átti það jafnvel til að koma með
athugasemdir um uppeldi í yfirlætislegum tón við hvern sem heyra
vildi!
Eitt af því sem ég hafði lítinn skilning á var að foreldrar gætu
fórnað sínu eigin rúmi undir börnin. Átti ekki til orð yfir þeim
aumingjaskap að sofa upp á rönd eða jafnvel til fóta meðan krakk-
inn velti sér á miðjunni. Við þessar aðstæður ætti að sýna festu og
koma börnunum strax í skilning um að þeirra staður væri í þeirra
eigin rúmi. Sama hversu margar nætur það tæki ætti að bera þau
aftur í sitt eigið rúm, þar til þeim yrði þetta ljóst. Foreldrar yrðu
bara að harka af sér það
tímabundna rask sem þessar
aðgerðir hefðu á þeirra eigin
svefn. Þetta borgaði sig þegar
upp væri staðið. Ekki kæmi
til greina að kaupa stærra
rúm, það væri uppgjöf!
Tveimur börnum síðar
er búið að lækka í mér
rostann. Við fyrsta barn
reyndi ég að halda til streitu
þeim hugmyndum um barnaupp-
eldi, sem ég hafði áður svo ófeimin
látið í ljós. Mér varð þó fljótlega ljóst að
hlutirnir eru ekki eins einfaldir þegar á hólminn er komið og þegar
barn númer tvö bættist við hrundu þessar hugmyndir mínar ein
af annarri. Sú hugmynd mín um að halda rúminu út af fyrir okkur
hjónin, hrundi nú fyrir skömmu. Drengurinn okkar litli fór að venja
komur sínar þangað og grét sárt þegar ég flutti hann til baka. Ég
var merkilega fljót að leyfa honum bara að lúra á milli og við tóku
nætur þar sem ég svaf upp á rönd og jafnvel til fóta.
Rót komst á nætursvefninn við þetta brölt og eftir nokkrar vikur
tíndi ég svefnvana og buguð tóma vitleysu ofan í innkaupakörfuna,
allt eftir kröfum þess stutta. Augnagotur þeirra útsofnu stungu í
bakið. Fleiri svefnlausar vikur bættust við áður en ég játaði mig
sigraða á sál og líkama. Ég keypti stærra rúm.
Fyrstu nóttina í nýja rúminu lét sá litli reyndar ekki sjá sig. Ekki
þá næstu heldur, né þarnæstu. Ég bylti mér í víðáttunni en kom ekki
blundur á brá. Kvíðandi augnaráði hinna útsofnu.
Dómur hinna útsofnu