Teningur - 01.10.1991, Qupperneq 20

A
blandaði í pípu. Við héngum þarna
inni og reyktum og kjöftuðum. Eg
bullaði og bullaði og spýtti orðunum
útúr mér einsog byssukúlum. Á
endanum kom Hildur og dró okkur
fram. Hátalarar voru festir uppundir
loft báðum megin stofunnar og tón-
listin þyrlaðist yfir liðið einsog vatns-
úði. Siggi blái dansaði holdvotur á
stofugólfinu og tók gítarsóló á ímynd-
aðan gítar en ég heyrði það greini-
lega. Hildur hrinti mér í djúpan
hægindastól og settist ofaná mig og
kyssti mig og sleikti á mér varirnar.
Ég var langt í burtu í unaðsheimi. Sé
ég þá ekki hvar Palli situr í sófanum á
móti og þykist ekki taka eftir mér.
„Hvað er þetta kríp að gera hér?“
sagði ég við Hildi og benti á Palla.
Ég hlýt að hafa sagt þetta með ein-
hverjum þunga því að Hildur horfði
undrandi á mig og sagði pirruð:
„Hvað er eiginlega að þér! Ég bara
sagði að hann mætti koma. Hann er í
mínum bekk.“ Síðan leit hún aftur á
Palla og bætti við: „Ég þekki hann
eiginlega ekki neitt.“
Og þarna sagt Palli á móti mér og
öðruhvoru gaut hann augunum til
mín. Hræðsluna lagði af honum eins-
og ilmvatn. Ég veit ekki hvað kom
yfir mig, en skyndilega sá ég andlit
hans svo greinilega, einsog í leiftri.
Svart gljáandi hárið lá fram á ennið
og lék flaksandi fyrir björtum og
krakkalegum augunum. Hann varsæt-
ur einsog stelpa og þegar hann leit til
mín og brosti einsog við værum vinir
eða ég veit ekki hvað, þá bara um-
turnaðist ég alltíeinu og ýtti Hildi
ofanaf mér og rauk yfir til Palla og
danglaði í hann og sagði: „Hvað er
pían að glenna sig hér?“
„Hvað er eiginlega að honum!“
sagði Palli mjóróma og beindi orðum
sínum til Hildar. „Láttu mig bara í
friði,“ sagði hann svo óstyrkur og
sneri sér að mér. Ég heyrði að hann
var fullur.
„Þegiðu helvítis hommagerpið þitt,“
sagði ég og gaf honum einn á’ann.
í því kom Siggi blái og gekk á milli
og Hildur og Siggi drógu mig inní
svefnherbergi. Ég féll í rúmið einsog
steinklumpur og ég heyrði Sigga
segja: „Hvaða klikkun var nú þetta!“
Það síðasta sem ég man var að Hildur
var að klæða mig úr og ég var óróleg-
ur.
Næstu vikur voru hrikalegar. Það
var einsog ég væri fjarstýrður af
sjálfum mér, en ég kunni bara ekkert
á fjarstýringuna. Ég ýtti á einn takk-
ann og búmm! og svo á þann næsta og
búmm!
Ég hékk mikið með Hildi og Sigga
bláa og við blönduðum okkur oftar í
pípu en vanalega. Ég mætti skakkur í
skólann og hlustaði á þytinn í bíl-
unum sem keyrðu framhjá. Ég sat við
gluggann í skólastofunni og heyrði
ljúft og langdregið vú... vú... vú...
og ljósin á bílunum í köldu vetrar-
myrkrinu voru falleg, einsog litlar
eldskálar. Kennarinn stóð við töfluna
með prik og benti á landakort og
kortið var stórkostlegt. Ég gat horft á
það tímunum saman og ég skildi það
í botn.
Hildur var orðin óð í sex einsog
það væri lyf við öllu. Við gerðum það
aldrei einsog átti að gera það, frekar
oní frystikistu en uppí rúmi. Stundum
var einsog þessar kynlegu aðstæður
bökkuðu mig einhvernveginn upp
eða bara kæmu í stað mín.
Svo var það Palli. Ég var farinn að
kvelja liann einsog það væri lækning
við öllu. Ég sá hann á göngunum og
oftast var hann einn og ég gekk að
honum og sagði: „Hæ hómó!“ „Hvað
segja kynvillingar í dag?“ „Hvernig
líður Lóne Hómó í rassinum eftir
reiðina yfir eyðimörkina?“ „Hvað,
kann hommatitturinn að lesa eða er
þetta bara klámblað með myndum af
allsberum strákum!" Svona danglaði
ég aðeins í hann og við Siggi blái
skellihlógum.
Svona gekk þetta vikum saman.
Stundum gat ég ekki látið hann í
friði, en aðra daga gerði ég honum
ekki neitt, gekk bara framhjá og
sagði „hæ!“
Einn morguninn þegar ég kcnt í
skólann og er á leið inní kennslustof-
una, snýr dönskukennarinn sér að
mér og segir: „Þú átt að mæta hjá
Baldri og það strax.“
Baldur var umsjónarkennarinn og ,
þetta kom mér ekkert á óvart, og af
einhverjum undarlegum ástæðum
sem ég botnaði ekkert í hafði ég verið
að vona að ég yrði kallaður fyrir. Ég
bankaði uppá á kennarastofunni og
spurði eftir Baldri. Baldur birtist
fljótlcga. „Nú það ert þú já. Bíddu
aðeins, ég kent að vörntu spori.“
Ég hékk þarna fyrir framan kenn-
/<S'