Teningur - 01.10.1991, Side 57

set ég mig öðruvísi, en ég nálgast
efnið á listsögulegan hátt.
Listsýningar í Brussel
Sp. í hverju er vinnan þín í raun og
veru fólgin?
B.M. Fyrir utan kennsluna þá
skrifa ég bækur og skipulegg sýning-
ar. Ég er curateur, franska orðið
commisaire er hræðilegt, það minnir
á lögregluna. Mér finnst ágætt að
segja að ég skipuleggi sýningar.
Sp. Ertu þá beðinn um að skipu-
leggja sýningarnar eða kemur þú
sjálfur með tillögur að þeim?
B.M. Vanalega er ég bcðinn um
það. Núna sé ég t.d. um sýningu sem
cr í Brussel. Ég hef þar til untráða tvo
sali í Palais des Beaux Arts scm heita
Antichambre númer 1 og Antichambre
númer 2. Þar skipulegg ég sýningar-
scríu þar sem 2 listamönnum cr stefnt
saman hverju sinni og standa sýning-
arnar yfir í citt ár, frá 1. mars 1990 til
mars 1991. Fyrstu listamennirnir sem
sýndu þar saman voru Giovanni
Anselmo og Niele Toroni, síðan
koma Daniel Walravens og Morellet,
Alberola og Broodthaers, P.A. Gette
og Magritte, Sherrie Levine og B.
Lavier, Boltanski og cinhver sem ég
hef ekki ennþá ákveðið, Thierry de
Cordier og C.D. Friederich, ef ég get
fengið verk eftir hann og að lokum
Jeff Wall og Verjeux.
Sp. Hvaða ástæður liggja til þess að
þú valdir einmitt þessi pör?
B.M. Hugmyndin á bak við sýning-
una er einmitt í því fólgin. Þessi sýn-
ingaröð ber heitið Affinités sélectives
(útvalinn skyldleiki) ekki électives
(kjörinn). Petta er orðalcikur með
affinités électives (kjörinn skyldleika)
eftir Gocthe. Á þýsku er það Velfare
Vervandenschaft. Ég bætti s-inu við
affinités s-électives. Það þýðir að það
eru ekki listamennirnir sjálfir sem
velja sig heldur er það ég sem vel.
Sp. Og þú ákvarðar líka sjálfur alla
umgjörð sýningarinnar, þ.e.a.s. aug-
lýsingaplaggatið, boðskortin og sýn-
ingarskrána?
B.M. Já ég sé um allt. í þessu til-
felli get ég einmitt undirstrikað það
sem ég á við með hugtakinu „listrænn
gagnrýnandi“. Það er sá sem sér um
allt alveg frá byrjun, hvort sem er á
hugmyndafræðilegu eða formrænu
plani. Ég vil enga grafíkera og enga
arkitekta, ég reyni að hanna sýning-
una algjörlega sjálfur.
Sp. Og sýningarskráin?
B.M. Það eru engar sýningarskrár
cn það eru gel'in út bókverk og plaggöt
þar scm ég skrifa dálítinn texta á bak-
hliðina. Þegar öll plaggötin cru sett
sarnan kcmur í Ijós stór Ijósmynd af
salarkynnum sýningarinnar. Þannig
eru boðskortin líka.
Sp. Gera listamennirnir sjálfir bók-
verkin?
B.M. Já þessi bókverk eru ckki
eftirmyndir verkanna á sýningunni
heldur cinfaldlega listaverk í öðrum
miðli. Allir listamennirnir búa til
bókverk nema auðvitað þeir sem eru
látnir, - það er ekkert fyrir þá.
Sp. Þú vinnur í mjög nánu sam-
starfi við listamennina?
B.M. Ég vil vera algjörlega sam-
sekur listamönnunum, en ég vil ekki
trana mér fram. Aftur á móti þcgar
um látna listamenn er að ræða eins og
Broodthaers, Magritte og C.D. Fried-
rich þá er ég ekki lengur samsekur
listamanninum, hcldur listaverkinu.
Sp. A hvaða forsendum byggðir þú
val þitt á listamönnunum fyrir þessar
sýningar?
B.M. Þær voru mjög ólíkar í hvert
skipti enda sýningarnar allar mjög
ólíkar. Ég setti t.d. M. Broodthaers
mcð Alberola vegna þess að í verkum
Alberola er mjög sterk tilvísun til
verka M. Broodthaers og Alberola
hcfur meira að segja skrifað langan
texta um M. Broodthaers. Samt sem
áður eru þcir mjög ólíkir, annar mál-
ari og hinn ljóðskáld. Reyndar ljóð-
skáld sem eitt sinn fékkst við myndlist
og inálari sem notar hluti og tungu-
. BERNARD MARCADÉ
málið á dálítið sérstakan hátt. Það
sem skiptir mestu máli og er athyglis-
verðast er að þeir hafa báðir mjög
stcrk tengsl við stjórnmál og siðfræði
og afneita öllum kaupskap með list.
Sp. En Toroni og Anselmo?
B.M. Það er allt önnur ástæða fyrir
því að þeir voru valdir saman. Þeir
opnuöu sýningaröðina og vildi ég
með því tileinka mér rýmið út frá
grunnhugmyndum. Toroni vinnur
með þessar hugmyndir sínar um mót,
þessi endurteknu mót sem eru cinföld
og upphafleg og eru mót málverksins
sjálfs. Á sama hátt vinnur Anselmo
út frá formrænum korpus, sem er
mjög grundvallandi, þ.e.a.s. steinum.
Ég hefði getað sett Magritte og Ans-
elmo saman t.d. vegna þess að þeir
eiga sitthvað sameiginlegt, t.d. í því
hvernig þeir nálgast steinana, en það
er ekki sá leikur sem ég valdi.
Þannig álít ég að listgagnrýni sé
ekki einfaldlega að skrifa um hluti,
heldur á hún líka að sýna hluti og
þannig getur hún líka stundum losað
sig við umfjöllunina. Því vitanlega
skapar það sent við sjáum og það
hvernig tveir hlutir eru settir saman
55