Birtingur - 01.12.1961, Síða 54

bíða mun þín,
heið á svipinn, hárið svart,
á þessari grænu verönd!
Tatarastúlkan vaggaði sér
á borði vatnstunnunnar.
Grænt hörund, hárið grænt,
með silfurköld augu.
ísspöng úr mánaljósi
ber hana á vatninu.
Nóttin varð heimulleg
einsog lítið torg.
Drukknir borgaralögreglumenn
lömdu útidyrnar.
Grænt, hve ég elska þig, grænt.
Græni blær. Grænu greinar.
Skipið á hafinu.
Og hesturinn á fjalli.
Þýð. Baldur Óskarsson.