Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 2

354
hefir á liðnum tíðuni stutt að glœðing trúarlífs almenn-
ings f
Mjög mörg lieimili kristins fólks bera ])að að engu
leyti með sér, að þar sé sameiginlega kannazt við guð.
Bor'ðbœn aldrei þar fram flutt nema þá er einbver sér-
stakr gestr er kominn. Prestr einnar stórrar kirk.ju í
landi voru minntist nýlega á mál þetta samkvæmt per-
sónulegri reynslu. Hann var í liúsi einu beðinn að
flytja borðbœn. Óðar en hann liafði lokið bœninni,
nærri því áðr en hann hafði sagt amen, greip drengrinn
litli fram-í og spurði föður sinn án þess neitt að sinna
því, hve vandræðalegr hann varð: „Pabbi! Hvað kall-
arðu þetta?“ EJað var komið uppí vana fyrir sveini
þessum og heimilinu, sem hann heyrði til, að taka við
daglegu brauði og þeirri blessan allri án þess að láta
sér koma til hugar þakklæti til handa þeim eina, sem
veitir oss ailt, er vér þurfum.
1 mörgum húsum er ])ó borðbœn enn fram flutt, en
heimilis-altarið er horfið. Sumsstaðar er þetta þó
runnið saman \rið máltíðina að morgni dags; og er það
bending um. að aðferð eða form skifti í sjálfu sér litlu
máli. Heimilis-guðsþjónustu má, svo vel fari, halda á
fimm mínútum, sé þess þörf að takmarka tímann svo;
eða það má hafa þjónustugjörð þá svo langa sem hent-
ugt þykir. En hvað sem því líðr, þá ætti liún að vera
svo, að þar geti menn á einfaldan og eðlilegan liátt
minnzt við guð með því allra snöggvast að hiusta á orð
hans og tala við hann í bœn.
Ólíklegt er, að nokkur hreinskilinn kristinn maðr
geti verið í vafa um. að slík heimilis-venja á degi hverj-
um muni verða til blessunar. Kristr minnist sérstak-
lega á bœnir tveggja eða þriggja lærisveina hans, er
koma saman í nafni hans, svo og á það, er einhverjir
tveir þeirra biðja samhuga um eitthvað, og segir það
skuli þeim veitt. Menn komast nær hver öðrum biðj-
andi en á nokkurn annan hátt. Jafn-náið samband getr
aldrei orðið milli þeirra, sem ekki biðja, einsog þeirra,
sem krjúpa saman í bren frammi fyrir drottni; í bœn-
inni læra menn lang-bezt að skilja hver annan, láta sér