Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 1

Múnaðarrit til stuðninrjs kirkju og kristindómi ísleiulin'/a.
gefið út af hinu ev. lút. kirkjufélagi ísl. % Vestrheimi
RITSTJÓRI JÓN BJAliNASON.
XXVI. árg. WINNIPEG. FEBRÚAR 1912. Nr. 12.
Verðr heimilis-guðsþjónustrim
komið við nú?
Málið um heimilis-guðsþjómistur er nú sem stendr
ekki mikið rœtt, og það fyrir þá sök, að sá helgi-siðr er
svo víða genginn úr gildi. Náknýttar við þá venju eru
ýmsar helgar minningar, og er vér lítum aftr til fyrri
daganna, þá er slíkt tíðkaðist, finnst oss engilraddir
ómi að nýju í eyrum vorum. Margir af oss vöndust á
að byrja livern dag rétt við það að oss var safnað sam-
an umhverfis altari heimilisins. Án þess af að vita lærðu
foreldrar og börn þar að lesa hugsanir hvorra annarra
og hefja dagsverk sitt með guði. En oss til afsökunail
eða varnar segjum vér: Nú er önnur tíð, og með því
vísum vér málinu frá oss.
En höfum vér ekki misst eitthvað, sem vert væri
að halda? Hefir nútíðar-lífið eða venja sú, er nú ræðr,
veitt oss nokkuð í staðinn fvrir heimilis-guðsþjónust-
urnar ('húslestrana’), sem þar geti vel jafnazt við?
Er hér ekki meira um vert en það aðeins, að hætt hafi
verið við helgisið einn? Sé Kristr í raun og veru œðsta
lmgsjón vor og helgasta endimark lífsins, hvort munum
vér þá geta rœkt slryldur vorar við heimili vor án þess
að hann komist að í heimils-venjunum? Er það rétt að
halda því útúr heimilislífinu, sem að svo miklum mun