Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 26

3/8
„Látum svo vera.“
„Og um hve mikiS viltu tefla?“
„Um þúsund sesterza."
Dró þá hvor um sig upp hjá sér vasaspjöld og stýl og
ritaöi það, sem hann vildi hafa sér til minnis; og er þeir
höf'Su komiS töflum sínum fyrir, fór Flavíus aS anza því,
sem félagi hans hafSi áSr minnzt á.
,/Mann þann, er veit allt’. Hjálpi oss Herkúles! Þá
myndi véfréttirnar allar verSa aS engu. HvaS hefSir þú
viS aSra eins ófreskju aS gjöra?“
„Láta hana svara einni spurning, Flavíus minn! AS
því búnu mynda eg skera hann á háls; þaS sver eg viS
Pollúx."
„Og hver er sú spurning?“
„Eg vildi láta hann segja mér, á hverri stund, eSa öllu
heldr, á hverri mínútu, á morgun Maxentíus kemr.“
„Vel leikiS, — ágætlega. Eg vinn þig. En hví viltu
vita um mínútuna ?“
„Hefir þú nokkurn tíma staSiS berhöfSaSr í sýrlenzk-
um sólarhita á bryggjunni, sem hann lendir viS ? Eldar
Vestu eru ekki eins heitir; og þaS sver eg viS hann, er
varSveitti Rómúlus föSur vorn, aS í Róm vilda eg deyja,
ef eg á annaS borS verS aS deyja. Hér erum viS staddir
í undirheimi; en þarna á hinu opna svæSi fram-undan
Forum, Torginu í Róm, gæti eg staSiS og meS hendi upp-
lyftri snortiS gólf guSanna. Venus veit, Flavíus minn! aS
þú hefir illa fariS meS mig. Eg hefi tapaS. Ó, þú, ham-
ingju-dís!“
„Reynum enn!“
„Eg verS aS ná aftr sesterza-þúsundinni, sem eg
tapaSi.”
„Látum svo vera.“
Og nú hófu þeir nýjan leik og svo hvern af öSrum;
og er morgunbjarminn var farinn aS gægjast innum þak-
gluggana og lampaljósin aS verSa daufari, voru þeir tveir
viS leikum enn á sama staS. Einsog flestir, sem þarna
voru saman komnir í salnum, heyrSu þeir til hermannasveit
þeirri, er ræSismaSrinn rómverski hafSi aS fylgdarliSi;
biSu þeir nú komu hans og voru aS skemmta sér á meSan.
MeSan á saintali þeirra stóS, komu menn nokkrir inní
salinn og gengu aS borSinu, sem þar stóS á miSju gólfi;
var fyrst ekkert eftir þeim tekiS. Af útliti þeirra aS ráSa
höfSu þeir fyrir skemmstu veriS í svalli annarsstaSar áSr
en þeir birtust hér; því sumir þeirra gátu aSeins meS
naumindum staSiS. Sá, er fyrir þeim var, gekk meS blóm-
sveig um enni, sem bar þess vott, aS hann hafSi veriS