Sameiningin - 01.02.1912, Blaðsíða 36

388
um dúk, varpaS partana saman, þartil úr þeim var oröið
fullkomið þak, í raun réttri dökkbrúnt á lit, þótt álengdar
sýndist svart einsog tjöld Kedaringa? L,oks kom allt
fylgdarlið sjeiksins til og vann a‘ð því með sameinuðum
kröftum samfara mestu kátínu og hlátri að toga tjalddúk-
inn af einni súlu á aðra, reka niðr hæla og festa tjald-
stögin. Enn var þó eftir að koma fyrir hinum opnu reyr-
mottum, sem hafðar voru fyrir skilrúms-veggi, hverjum á
sinn stað; það var það, er síðast var að gjöra tjaldbúð-
inni til fullkomnunar, svo hún yrði einsog fyrirmyndin útí
eyðimörkinni; og er þessu var nú lokið, þá má geta nærri,
hve mikil var forvitni manna, er þeir þegjandi biðu eftir
úrskurði hins göfuga yfirmanns. En hann gekk inn og út,
!e.it á hinn nýreista bústað í sambandi við sólina, trén og
tjörnina, neri lófunum saman með mesta fjöri og mælti:
,,Vel af sér vikið! Látið tjaldstöð þessa vera eins full-
komna og þið hafið vit á; og í kvöld skulum við gjöra
brauðið bragðbetra með araki og mjólkina með hunangi,
og á hverjum hlóðum skal kiðlingr steiktr. Guð sé með
ykkr! Ekki skal skorta svalanda vatn, því tjörnin er oss
brunnr; ekki heldr skulu áburðardýrin hungra, né nein
minnsta skepna hjarðarinnar, því hér er einnig grœnt hag-
lendi. Guð sé með ykkr öllum, börnin mín! Farið í
friði!“
Þá fóru flestir af fólkinu sína leiðina hver, þangað
sem fyrir þeim lá að koma upp tjöldum fyrir sig sér til
íbúðar, og lá vel á öllum. Fáeinir urðu eftir til þess að
búa um tjald sjeiksins að innan; úr þeirra hópi tóku
þjónar höfðingjans sig til og hengdu upp blæju innaná
súlnaröðina, sem var í miðið, og bjuggu til tvö herbergi;
var annað þeirra, það til hcegri handar, ætlað Uderim
sjálfum; en hitt var fyrir hesta hans — gimsteina Salómons,
einsog hann nefndi þá—, og leiddu þeir þá þangað inn og
með kossum og klappi létu þá þar lausa. 1 miðsúlunni
festu þeir svo upp grind til að hengja á vopn, létu þar svo
spjót ýmiskonar, boga, örvar og skildi; en að utanverðu
hengdu þeir sverð herra síns, sem var einsog nýtt tungl í
laginu, blaðið skínanda og að sínu leyti einsog gimstein-
arnir, er grópaðir voru inní meðalkaflann. í grindina ann-
ars-vegar hengdu þeir reiðtýgin af hestunum og voru sum
þeirra næsta skrautbúin, einsog heyrði þau konungsþjóni
til; en til hinnar handarinnar var búið um fatnað hins
mikla manns, til þess að hann væri þar til sýnis — skraut-
föt úr ull og líni, kyrtla og brœkr, og marglita klúta til
höfuðbúnings. Og ekki hættu þeir við verk þetta fyrr en
hann hafði yfir því lýst, að það væri vel af hendi leyst.
Meöan á þessu stóð, tóku konurnar sig til og settu